بریده‌ای از کتاب ادبیات در مخاطره اثر تزوتان تودوروف

یکی از دغدغه‌های اصلی باومگارتن در تأملات فلسفی درباره‌ی شعر و زیباشناسی بررسی رابطه‌ی میان کار هنری و کار فلسفی است. وی که مرید لایب‌نیتس بود، شاعر را آفریننده‌ی جهانی ممکن می‌دانست و می‌کوشید به زیباشناسی مشروعیتی فلسفی ببخشد. زیباشناسی در این حال، به زیان آفرینش هنری، جانب ادراک حسی را می‌گیرد. زیباشناسی نیز مانند علم به شناخت ختم می‌شود، ولی (برخلاف آنچه از برخی تعابیر برمی‌آید) شناخت حاصل از زیباشناسی [نسبت به شناخت عقلانی] نازل‌تر نیست، چراکه این شناخت نیز شبیه «شناخت عقلانی» است و مولّد «شناخت حسی».