بریده‌ای از کتاب زمانی میان زمان ها: امام، شیعه و ایران اثر لیلی عشقی

هیچ کس درباره‌ی فردای کربلای پیروز هیچ تصوری نداشت. پیروزی؛ تعیین کننده‌ی حرکت نبود، اما به طور یقین همه به دنبال آن بودند. مهم این بود که کسی عقب ننشیند. مأخذ این حرکت غزوات پیروز پیامبر نبود، بلکه کربلا بود. انتخاب مأخذ که نشانگر اضمحلال خونین بود و نه فتحی آشکار، ثابت می‌کرد که انگیزه‌ی مردم نه بر پایه‌ی نتایج که بر پایه‌ی عمل استوار بود. مأخذ دولت صلح مدینه نبود بلکه همه خواهان بازگشت علی (ع) بودند، حکومتی که به انجام نرسید. حکومت کوتاه علی(ع) نماد چیزی بود که در دوره‌ی خود قابل موجودیت نبود. بنابراین، مردم خواهان چیزی بودند که هرگز وجود نداشته است.