بریده‌ای از کتاب شب های روشن اثر فیودور داستایفسکی

ببینید، چرا ما همه با هم مثل برادر نیستیم؟ چرا حتی بهترین آدم ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیز هایی که در دل دارند باهم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند که حرف هایشان با باد هوا هدر نمی‌رود چرا چیز هایی که بر دل دارند بر زبان نمی‌آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری تلخ اندیش تر از از آنند که به راستی هستند، طوری که انگاری می‌ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگدمال کرده باشند؟...