بریدۀ کتاب

طوایف شیعی لبنان از جمله مردم بعلبک و هرمل عادت‌ها و سنت‌های ناپسندی داشتند؛ مثل خونخواهی. یعنی هر کس از طایفه‌شان کشته می‌شد به جاش باید یک نفر از قبیله مقابل را می‌کشتند. این انتقام‌گیری آنقدر ادامه پیدا می‌کرد تا جان هزاران بی‌گناه را بگیرد. این اتفاق خیلی زجرآور بود. یکی از روزهای سال ۱۳۵۳ شمسی سید موسی که حالا همه او را امام خود می‌دانستند؛ هر دو طایفه را دعوت کرد به میدان شهر بعلبک. جمعیت زیادی آمده بود. گفت: فرزندان رشید بعلبک! مردم شجاع حرمل! در این روزهای تیره که هر روز خون‌هایی بر زمین ریخته می‌شود، در این سرزمین آشوب که دشمن پی در پی بر ما می‌تازد، اندوه بر سینه‌ام سنگینی می‌کند و از دیدگانم خون روان می‌گردد. آخر این روش ناپسند که نامش را خون‌خواهی گذاشته‌اید چیست؟ شما را به خداوند یکی از این سه کار را انجام دهید: اگر به دنبال پول هستید، مهلت بدهید تا خون بها را فراهم کنم. اگر برای جنگ دلتنگ شده‌اید بیایید برای جنگ به سرزمین قدس برویم و اگر شهوت خون ریختن دارید، شما را به خدا "صدر" را هدف تیرهای خود قرار دهید. اگر حرف مرا بپذیرید خوشا بر احوال شما! و اگر دنبال حرکات خداناپسندانه قدیمی بروید، شاهد باشید که من به عنوان رهبر شما را به خیر و صلاح دعوت کردم. آن روز یکصد هزار نفر از مردم بعلبک و هرمل یک صدا سوگند خوردند و فریاد زدند: "لبیک یا امام!"