بریده‌ای از کتاب دل تاریکی اثر جوزف کنراد

چطور می‌توانید در تصور بیاورید که آدمیزاده را پاهای از سلسله رسته‌اش تا کدام عرصه از عرصه‌های دوران‌های بدوی می‌کشاند؟ آن‌هم از مسیر تنهایی - تنهایی مطلقی که از وجود پاسبان خالی است - از مسیر سکوت - سکوت مطلقی که صدای هشداردهنده همسایه مهربانی که زبان حال افکار عمومی است به گوش نمی‌رسد.