بریده‌ای از کتاب سال بلوا اثر عباس معروفی

من روی تخت خوابیده بودم، و هرچه تقلا می کردم نمی توانستم تکان بخورم، هیچ نیرویی در بدنم نبود، به تخت دوخته شده بودم، گفتم به همین سادگی است، آدم این همه به خودش مغرور است که خیال می کند هیچ وقت از کار نمی افتد، بعد یکباره میبیند که دنیا با سرعت دور می شود، و او جا مانده است.