بریده‌ای از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم اثر پونه مقیمی
1404/1/17
4.1
218
صفحۀ 34
زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند.وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها <<پناه>>ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم <<ترس از دست دادن>> ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند.
زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند.وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها <<پناه>>ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم <<ترس از دست دادن>> ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.