بریدۀ کتاب

خســارت، یعنــی اینکــه انســان عمــرش را شــمع کــرده و در جســت وجوی چیزهایی اســت که خیلی کمتر از خودش هســتند؛ درســت مثل کســی که در شــبی تاریــک، پــول کمی، مثلاً دوهزاری شاه عباســی را گم کرده اســت و برای پیداکردنش، چک های چند میلیون تومانی اش را به آتش می کشــد. صبح که می شــود، چشــم ها که باز می شــود، متوجه می شــود چه باخته و چه از دســت داده اســت. در شــب، در تاریکی، تاریکی، در ظلمات، نمی فهمد چه چیزی را شــمعِ چه چیزی کرده است. اینجا است که مسئلۀ خسارت مطرح می شود.