بریده‌ای از کتاب سولاریس اثر استانیسلاو لم

گواینکه از این مطلب چندان هم مطمئن نبودم اما رفتن به معنای نابود کردن این شانس شاید ناچیز و شاید هم خیالی نهفته در آینده می‌بود. و سپس سالها در میان دستگاهها و اشیایی که با هم لمس کرده بودیم، در هوایی که هنوز خاطره نفسش را حفظ کرده بود؟ به خاطر چه چیز؟ به امید بازگشت او ؟ من امیدی نداشتم. در درون من تنها یک چیز زنده مانده بود انتظار چه اجابتی، چه ریشخندی و چه رنج هایی را هنوز انتظار می‌کشیدم؟ هیچ نمی دانستم و از همین رو بر این باور تزلزل ناپذیر همچنان پای می فشردم که زمان شگفتی های سهمناک به سر نرسیده است.