بریده‌ای از کتاب چهل عاشقانه سرگردان اثر سیدعلی شجاعی

آن‌وقت‌هایی که بی‌هوا و رها می‌خندی و سرخوش سرت را عقب می‌بری و بی‌گاه چشم‌هایت را می‌بندی و گاه هم با انگشت، طره پیش‌آمده بر پیشانی را عقب می‌دهی... همان‌وقت‌ها، هر بارش حس پیامبری را دارم که طعم اولین وحی‌اش را می‌چشد...