بریده‌ای از کتاب در باب طبیعت انسان اثر آرتور شوپنهاور

کاملاً موافقم. این ما نیستیم که همیشه متن یا فضا را می‌سازیم؛ گاهی این کانتکست است که ما را شکل می‌دهد، ما را می‌خواند و ما را به واکنش وامی‌دارد. در واقع، ما همیشه درون افق‌هایی از پیش ترسیم‌شده زندگی می‌کنیم که ما را می‌سنجند و سمت‌وسوی بودن‌مان را رقم می‌زنند. شاید آزادی ما نه در خروج از این افق، بلکه در آگاهی به همین گرفتار بودن باشد. 

🙏🙏