بریده‌ای از کتاب منسفیلد پارک اثر جین آستین

فانی عزیز، به نظر من هیچ نشانه‌ای از خرفتی و ناشیگری در وجودت نیست،جز اینکه از الفاظ نابجا استفاده می‌کنی. جایی که تو را می‌شناسند،به چه علت و دلیلی نباید تو رو آدم مهمی بدانند. تو عقل و شعور داری،خلق و خویت دلنشین است،آدم قدرشناس هم هستی،و هر وقت کسی به تو محبت کند سعی می‌کنی جبران کنی. مگر از دوست و هم صحبت چیزهایی بالاتر از این هم انتظار می‌رود؟