بریده‌ای از کتاب موتسارت: تصویر یک نابغه اثر نوربرت الیاس

هر پیشرفتی در تمدن فارغ از مکان و سطح توسعۀ انسانی آن، حاکی از تلاش انسان‌هایی است که در مواجهه با یکدیگر غرایز حیوانی رام‌نشدۀ خود را که بخشی از موهبت طبیعی آن‌هاست با آفرینشِ اجتماعیِ غرایزی جبرانی یا با تعالی و استحالۀ فرهنگی این غرایز آرام می‌کنند. این فرایند افراد را قادر می‌سازد تا بدون اینکه دائماً در معرض فشار کنترل نشدنی غرایز حیوانی - خود و دیگران - باشند با یکدیگر و با خودشان زندگی کنند. اگر مردم، حین بزرگ شدن همان انسان‌های غریزی دوران بچگی باقی بمانند شانس بقای آن‌ها به شدت کم می‌شود. [در این صورت،] در جست‌وجوی غذا برای خویش راه‌وچاهی نمی‌آموزند و به دلیل درماندگی در برابر هر میل زودگذری آسیب‌پذیر و بدین ترتیب برای خود و دیگران باری دائمی و خطرناک خواهند بود.