بریده‌ای از کتاب اسلام گرایی : سومین جنبش مقاومت رادیکال اثر ارنست نولته

"مانیفست انقلاب اسلامی در سوریه" دوباره تفاوت بزرگ میان جنبش‌های اسلام‌گرایانه و فاشیستی را نشان داد. زیرا این مانیفست با این جملات آغاز می‌شد: "به نام خداوند بخشنده‌ی مهربان. ستایش از آن خدایی است که نیکخواه و نگهدارنده‌ی جهان است. و درود و آرامش بر محمد، امام رسولان و خاتم انبیا و فرمانده‌ی مجاهدان و بر خاندان و یارانش و بر آنان که پیام او را می‌گسترانند و تا روز داوری از سنت او پیروی می‌کنند." در حوزه‌ی مسیحی کجا چنین چیزی هیچگاه وجود داشته است؟ حتی اعلامیه‌ی "اتحاد مقدس" در ۱۸۱۵ که به تثلیث تمسک می‌جست یا بیانیه‌های پاپ‌ها به‌عنوان صاحبان حکومت کلیسا تا سال ۱۸۷۰ بعید است هیچ‌یک [در نقام مقایسه] درخور توجه باشند. قطعا می‌توان هدف‌گذاری‌های سیاسی پیش پا افتاده‌ای را به اخوان‌المسلمین نیز نسبت داد و آنها را با به کارگیری مفاهیم جامعه‌شناختی قابل نقایسه کرد اما ماهیت "نهضت دینی" آنها را نباید انکار کرد. ضمن اینکه بی‌شک "دین" در اسلام معنای دیگری دارد تا آنچه در مسیحیت است.