بریده‌ای از کتاب متون عرفانی به زبان فارسی: از ابتدا تا قرن ششم اثر حسین الهی قمشه ای

ایشان (محبان خدا) بر روی زمین به غرور و خودپسندی راه نمی روند، بلکه بر مردمان سهل و سبک و با اغماض و کرامت می گذرند، و اگر جاهلی با ایشان عتاب و خطابی کرد گویند درود خداوند بر شما باد ، خدا ایشان را دوست می دارد و ایشان خدا را دوست می دارند، و از هر که یاد کنند به خوبی و نیکویی باشد، و قرض نیکو دهند نیازمندان را بی چشمداشت، و از شفقت و مهربانی که در دل نسبت به مردمان دارند آنها را به هر چه معروف و پسندیده است فرا می‌خوانند و از هر چه ناموزون و ناهنجار است برحذر می دارند .