محمد بهمن بیگی را از کتاب بخارای من، ایل من شناخته بودم. روایت‌هایش از زندگی عشایری مرا به مطالعه‌ی آثارش ترغیب کرد. او در این کتاب از چگونگی آغاز و ادامه‌ی راهش در راستای بنیان‌گذاری و گسترش آموزش عشایری گفته. از این که ایده‌ی آموزش کودکان عشایر فکر بکری نبوده و افرادی پیش از او نیز قدم در این مسیر گذاشته بودند. اما این که چه چالش‌ها و موانع فرهنگی، مالی،اجتماعی و حتی سیاسی بر سر راه بوده و او چگونه از پس آن‌ها برآمده است جای سوال برای همه‌ی کسانی است که او را می‌شناسند. از همه مهم‌تر، در این کتاب بهمن بیگی از نحوه‌ی تدریس متفاوتی که معلمان او به کار گرفته اند و وجه تمایز آن با آموزش در شهر و روستا هم نوشته است. فکر می‌کنم داشتن دغدغه‌ در حوزه‌ی آموزش بهانه‌ی خوبی برای مطالعه‌ی این کتاب باشد.