-گاهی به این می‌اندیشم که در ستودن بزرگان چه لذتی هست که مردمان آن را رها نمی‌کنند‌؟ - میل به کمال است و شوق همیشگی فراتر رفتن از جایی که در آن ایستاده‌ای. همان لذتی که کودکان را بر آن می‌دارد که رنج صعود به قله‌ها را بر خود هموار کنند تا دمی روی قله بایستند و دنیای زیر پایشان را به نگاه حقارت تماشا کنند؛ اما همه این‌ها برای کسانیست که قلبشان با حسد فاسد نشده، وگرنه حسودان از دیدن قله‌ها نه تنها لذت نمی‌برند که در رنج خودخواهی می‌سوزند.