نوشته‌های عطیه عطارزاده اصالت زندگی‌های گذشته را دارد. کهنگی آدم‌ها و شهر‌ها را. دلم می‌خواهد کلماتش را بو بکشم و در آن زنده شوم. وقتی یک بار می‌خوانمشان دلم می‌سوزد که دوباره به زودی قرار نیست آن‌ها را بخوانم. به کلمات‌ش فکر می‌کنم و چشمانم را می‌بندم و با آن‌ها زنده می‌شوم. در دنیایی که او ساخته است بیدار می‌شوم و زندگی را از سر می‌گیرم. زندگی با آدم‌های اصیل و قدیمی را.