رنجی بزرگ تر از تحمل داستانی ناگفته در درون خود نیست. سکوت درد است، اما دردی است که راه خروج دارد. وقتی نمیتوانیم حرف بزنیم، می توانیم بنویسیم. وقتی نمیتوانیم بنویسیم، می توانیم مطالعه کنیم. وقتی نمی توانیم مطالعه کنیم، می توانیم گوش دهیم. کلمات بذر هستند. زبان راه برگشت به زندگی است و گاهی حیاتی ترین آرامس خاطری است که داریم.

برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.