این کتاب تلاشی است برای توضیح نوآوری نیما در شعر نیمایی. بیان کتاب می‌توانست مختصرتر و با تکرارهای کمتر باشد، با این حال، توضیحات آن و ذکر شاهد مثال‌ها برای درک شعر نیمایی بسیار مفید است.

تصور عمومی این است که نیما وزن و قافیه را از شعر گرفت. اما این درست نیست. نیما هم وزن را حفظ کرد و هم قافیه را.  او فقط اجازه داد اندازه‌های مصراع‌ها مساوی نباشد و به هر میزان که شاعر، حرفی دارد ادامه پیدا کند؛ قافیه نیز در مصراعی بیاید که تاثیری در اثرگذاری بیشترِ شعر دارد. پس سطرهای شعر نیمایی باید در یک وزن باشد.

یا این حال این امکان در شعر نیمایی هست که در مواردی، تغییراتی استادانه -و نه ناشی از مبتدی بودن در سرایش شعر- در وزن ایجاد شود. چرا که در یک روایت سالم، انسان برای بیان حالات و اتفاقات متفاوت، به لحن‌های متفاوتی نیاز دارد؛ پس نمی‌توان انتظار داشت که در شعر، برای بیان حماسه و اندوه، از سک وزن استفاده شود. این تغییر وزن باید در شعرهای بلند صورت گیرد، و به صورت استادانه و در وزن‌هایی که به هم شبیه نیستند، و با دلیلی موجه. پس تغییر وزن‌هایی که ناشی از ناآشنایی با عروض است، با این بهانه توجیه نمی‌شود.

برای سطربندی شعر، پایان‌بندی هر سطر، اندازه هر سطر و... قوانینی وجود دارد که در کتاب بیان شده. همچنین به خاستگاه‌های شعر نیمایی که عبارت است از تجربه‌های شعری قدیمی مثل مداحی‌ها، مستزاد و بحر طویل، برخی شعرهای عربی، ترانه‌های محلی و... نیز در کتاب اشاره شده است.