کتاب قشنگی بود اولش واقعا غم‌انگیز بود؛ وسطاش یه جاهایی حوصله سر بر می‌شد انگار که نویسنده داشت طولش می‌داد ولی الان که فکر می‌کنم واقعا تونست اون حس طولانی بودن عملیات القا کنه؛ و از یه جایی به بعد دیگه نمی‌تونستی کتاب زمین بزاری و پایانش خیلی قشنگ بود.
        

          تام گیتس اونقدر که بقیه ازش تعریف می‌کردن دوست نداشتم البته یکی از دلایلش این بود که یکم تو سن بالاتر خوندم
        

          واقعا از خوندن این کتاب لذت بردم و همراه شخصیت اصلی شادی، غم، نگرانی، عصبانیت و... تجربه کردم. فهمیدم که مهم نیست چقدر کوچک باشی اگه تلاش کنی می‌تونی به خودت، خانوادت و دیگران کمک کنی و حتی زندگیشون عوض کنی!
فهمیدم که امید داشتن و کنار هم بودن می‌تونه هر غیرممکنی ممکن کنه.
و آدم‌های مهربان می‌تونن سنگ ترین قلب ها رو نرم کنن.
و با این موضوع که خیلی از اتفاقات کتاب واقعی بوده و نویسنده اون ها رو از زندگی خودش الهام گرفته، به این ها مطمئن شدم.
و در آخر پایان بسیار شیرینی داشت و زمانی که تموم شد دلم می‌خواست همچنان داستان های میا رو بخونم و باهاشون به زندگی امیدوار باشم.