«همیشه که یه آدم خوبه در کار نیست. یه آدم بده هم همین‌طور. بیشتر مردم یه چیزی بین این دوتا هستن.»

نوشتن برای این کتاب سخته. خیلی سخت. حدود دو سال پیش که اولین بار کتاب رو خوندم، دوستش داشتم، اما بعضی جاهاش برام گنگ بود و حتی درکش نمی‌کردم. این شد که بعد از پایان کتاب، رفتم توی گودریدز و شروع کردم به خوندن ریویوهای کاربرها و انگار... انگار وارد یه دنیای دیگه شدم. وقتی احساسات کاربرهای دیگه، ایرانی و خارجی، رو می‌خوندم، تجربه‌هایی که پشت سر گذاشته بودن، اینکه چقدر کتاب براشون ملموس بوده، انگار که معنای جدیدی از کتاب رو درک کردم. برام دوست‌داشتنی‌تر شد.

امسال که خواستم بالاخره براش مرور بنویسم، دیدم دلم می‌خواد که دوباره بخونمش. به‌خصوص که چندتا از دوستانم در حال تجربه‌ی وضعیتی شبیه وضعیت کانر هستن. این بار کتاب برام روشن‌تر بود، واضح‌تر بود، ملموس‌تر بود. نویسنده دست روی موضوع حساسی گذاشته: از دست دادن عزیزان و عذاب وجدانی که ممکنه در وجود بازماندگان ایجاد کنه. عذاب وجدان از اینکه آدم بخواد رنج انتظارش بالاخره تموم بشه، عذاب وجدان از فکر به آینده‌ای بدون اون، عذاب وجدان از رنجی که اون می‌کشه و ما نمی‌کشیم... و گرچه شخصیت اصلی کتاب نوجوانه، اما به‌نظرم این احساسات بزرگسال‌ها رو هم بی‌نصیب نمی‌ذاره. در کنارش به چیزهای دیگه‌ای هم می‌پردازه. مثلاً حسی که آدم توی این شرایط از رفتار و ترحم اطرافیان می‌گیره.

نحوه‌ی روایت کتاب رو خیلی دوست داشتم. داستان در دل داستان... هر داستان هم بی‌نهایت جذاب بود. داستان‌ها به بهترین شکل قضاوت‌های اخلاقی کانر و خواننده رو به چالش می‌کشن. داستان سوم گرچه شاید از این نظر کمتر به دوتای دیگه شباهت داشته باشه، اما نویسنده توی بخش‌های پایانی کتاب منظورش از اون رو هم می‌گه. خود داستان‌های هیولا ستاره‌های جداگانه‌ای می‌طلبن.

سرنوشت خالق ایده‌ی اصلی کتاب هم به اثرگذاریش -برای من- اضافه کرد. شبون داد قبل از اینکه فرصت کنه داستانش رو تموم کنه و وقتی که فقط طلیعه‌ی داستان رو نوشته بود، بر اثر سرطان از دنیا می‌ره. ناشر هم با استفاده از پی‌رنگ داستان و توضیحاتی که شبون داده بود، نوشتن کتاب رو به عهده‌ی پاتریک نس می‌ذاره. پاتریک نس هم با وفاداری به پی‌رنگ داستان (که البته پایانش مشخص نبوده)، قصه‌ی خودش رو خلق می‌کنه. این همکاری برام جالب و غم‌انگیز بود و نتیجه‌ی کار هم اون‌قدر خوب بود که حتماً سایر کتاب‌های شبون داد و پاتریک نس رو می‌خونم.

کتاب خیلی جاهاش نمادینه. احتمالاً دریافت‌های افراد از بخش‌های مختلف کتاب، بسته به تجربه‌ی زیسته‌شون، با هم متفاوت باشه. پاتریک نس توی مقدمه‌ی کتاب نوشته «قصه‌ها با نویسنده‌هایشان به پایان نمی‌رسند» و این کتاب هم برای من با خوندنش به پایان نرسید. خوندن مرورهای بقیه‌ی کاربرها تجربه‌ی مطالعه‌ی این کتاب رو برام امتداد داد و احتمالاً از اون کتاب‌هاییه که هیچ‌وقت از ذهن و قلبم بیرون نره.

خوندنش رو به همه، فارغ از سن و سال، توصیه می‌کنم.

پ.ن 1: طنز بین کانر و هیولا خیلی خوب بود.

پ.ن 2: تصویرگری‌های جیم. کی، مثل همه‌ی کارهاش، فوق‌العاده بودن.

«بعضی وقت‌ها آدما به دروغ گفتن به خودشون خیلی بیشتر احتیاج دارن تا به دروغ گفتن به دیگران.»
          

            زیبا، بدیع و خلاقانه. 
ساموئل بکت جایی گفته بود(نقل به مضمون) : غیاب سیاست در هنر خود به منزله‌ی سیاست است.
دانوب مصداق دقیقی از این حرف بکت است. فورنس بدون هیچ‌گونه بحث و اشاره‌ی سیاسی هشداری جدی در مورد مسئله‌ی هسته‌ای می‌دهد.
اگر به نمایش‌نامه علاقه دارید و اهل آن هستید که حتماً بخوانید اما اگر تا به حال چندان با نمایش‌نامه مواجهه نداشته‌اید به نظرم قدم خوبی است. کم حجم و بدون تکلف.
          

            معمولا کتاب هایی که درباره ابژه کتاب خوندن و نفس کتاب هاست خیلی میتونه حال آدم رو خوب کنه... این ژانر کلا دلبره مخصوصا واسه آدم هایی که کرم کتاب هستن و عاشق بوی کتاب هان...کسانی که وقتی از جلوی کتاب فروشی رد میشن وسوسه میشن برن توی کتابفروشی
آدم هایی که وقتی بیکار میشن دوست دارن کتاب هاشون رو نگاه کنن بردارن ورق بزنن... 
آدم هایی که حتی یک کتابی رو اینقد دوست دارن که دلشون نیاد بخونن تا یه وقت تموم نشه...
کتاب درباره یک شخصیتی یه که با کتاب زندگی میکنه ، عاشق کتاب خوندنه ... هرچی پول داره رو صرف کتاب خریدن میکنه...
جای جای کتاب رو میشه باهاش همذات پنداری کرد و گفت عه ! دقیقا مثل من...منم همینکار رو میکنم...
کتاب درباره سرنوشت کتاب هاست...کتاب هایی که گاهی سرنوشت بعضی از آدم ها رو تغییر میده...مثل شخصی که چند جلد کتاب ریخت رو سرش و نصف بدنش فلج شد...
مثل خود من که با چند تا کتاب افتادم تو دام عاشقی کردن با کتاب ها...
خود کتاب و کتاب خوندن برای من جذابه... من عاشق کتاب خریدنم...عاشق ورق زدن کتاب هام و البته چقد حیف که به خاطر اوضاع مالی بد دیگه نمیتونم کتاب بخرم و یا اگر بخرم عذاب وجدانش ولم نمیکنه...
آهای بهخوانی ها ! اگر هنوز میتونید کتاب بخرید ، اینو بدونید که شدیدا بهتون حسودیم میشه.

۳ ستاره دادم واسه ترجمه نه چندان دلچسبش که لذت کتاب رو حیف و میل کرد. ای کاش مترجم کمی راحت تر ترجمه میکرد و نثر سبک تر و دلنشین تری رو انتخاب میکرد تا لذت مون از کتاب صد چندان میشد...
کتاب سبک و کوچیکه و راحت در یک نشست خونده میشه. 
          

            گاهی یک خمره می‌شود تمام هستی یک نفر! 
اولین کتابی بود که به قلم آقای مرادی کرمانی خواندم. عجیب به دلم نشست. با لحظه لحظه داستان همراه شدم.و این قطعا از مهارت بالای نویسنده است که با روان‌ترین و ساده‌ترین جملات بتواند واضح‌ترین تصاویر را خلق کند. و تمام احساسات یک فرد را با تک تک جریانات داستان درگیر کند.
بنظرم میتوانم این کتاب را به کسانی که میخواهند شروع به کتابخوانی کنند پیشنهاد دهم تا روانی و جذابیت متن آن‌ها را درگیر کند و به همین سبب به کتابخوانی علاقه‌مند شوند.
          

            «کارپه دیم»؛ لحظه رو دریاب.
کتاب دوست‌داشتنی با یکی از محبوب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین کاراکترهای معلم. 
من فیلم این کتاب رو چند سال پیش دیده بودم و از همون موقع عاشقش شدم. داستان یه مدرسه‌ی شبانه‌روزیه که پدر دانش‌آموزانش رو داره درمیاره که مثلا موفق بشن. در همین حین یه معلم ادبیات جدید وارد مدرسه می‌شه و به دانش‌آموزان یاد می‌ده که زندگی و لحظه رو ببینن، خودشون رو ببینن، خواسته‌ها و علایقشون رو ببینن و از همین لحظه‌ای که دارن بهترین استفاده رو ببرن. 

یه کتاب حال خوب کن که پیشنهادش می‌کنم.


          

            یکی از بهترین کتابهاست برای آشنا شدن با زندگی یک فلسطینی. تازه نه در غزه که محاصره است؛ در رام‌لله که در بخش کرانه باختری ست. با خواندن این کتاب است که نوجوان میتواند تصور کند 75سال زندگی در کنار اشغالگر وطن، یعنی چه. گرفتن باغهای زیتونی که از قرنها پیش به تو رسیده، یعنی چه. دستگیر کردن بی‌دلیل آدمها و تیراندازی به سمت کودکان یعنی چه. این کتاب یکی از بهترین کتابهاست برای فهمیدن وضعیت واقعی زندگی در فلسطین، و اشغالگری، و مقاومت.