خواندن کتاب کودک برای من مثل تماشای یک شاخه ی گل آلسترومریا است. همون احساسی رو در من روشن می کنه که دیدن این گل. داستان های ساده با حداقل کلمات و تصویرسازی های عالی ذهنم رو آروم و عمیق می کنه‌. این کتاب هم همینطور بود و خیلی آروم و ملایم یادم می داد که وجود من مهم و با اهمیت است. نه به خاطر کارهای عجیب و سخت و پیچیده بلکه برای کارهای کوچک معنا دار روزانه.
      

        فیلی و فیگی خیلی بامزه و دوست داشتنی اند. همین.
      

        وقتی داستان رو شروع کردم به نظر می رسید که نویسنده ی مورد علاقه ی جدیدی رو یافتم.
شروعی فوق العاده داشت اما در ادامه اینطور نبود‌. میانه ی داستان کشش ابتدای اون رو نداشت. انتهای داستان هم به تعبیری باز بود اما من تصور می کنم جریان همان چیزی است که اکثر ما به آن فکر می کنیم و پرونده رو مختومه اعلام می کنم.