ما به دنیا آمدیم تا بکوشیم و تحمل کنیم...

کار واقعی، عشق ورزی به خوبی و بدی باهم است؛ نه به این خاطر که باید گل را با خار قبول کنی، بلکه به این دلیل که باید فراتر از چنین اوصاف و تعاریفی بروی و عشق را به تمامی بپذیری.

خیلی بهترست آدم درد خیلی سختی، که هیچ کس جز خودش آن را حس نمیکند، با شکیبایی تحمل کند تا اینکه مرتکب عمل شتابزده ای بشود که پیامد های بد آن دامنگیر بستگان آدم بشود.

آیا خوشحال تر نمیشدی اگر سعی میکردی خشونت او، بدگویی‌ها و بد رفتاری ‌های او را فراموش کنی؟ زندگی بنظر من کوچک تر از این است که آن را صرف کینه ورزی یا به خاطر سپردن بدی های دیگران کنیم...

بله، به آتش هم میتوانست بگوید:«نسوز!» اما آتش مگر میتواند نسوزد، پس من چگونه میتوانستم خود را از رنج کشنده ای که گرفتارش بودم نجات دهم؟