همه چیز دو بار خلق می شود. شما ابتدا چیزی را در ذهن خود ایجاد می کنید. سپس به یک واقعیت فیزیکی تبدیل می شود. اما فرض کنید شما آگاهانه تصمیم نمی گیرید که خلاقیت های ذهنی خود را کنترل کنید. در آن صورت، زندگی شما به طور پیش فرض ایجاد می شود. در اصل، زندگی شما بر اساس شرایط تصادفی و انتظارات و برنامه های دیگران شکل می گیرد. کاوی از مثال یک نردبان برای توضیح این نکته استفاده می کند. اگر نردبان شما به دیوار درستی تکیه نکرده باشد، هر قدمی که برمی دارید سریعتر به مکان اشتباه می رسید. درسی که در اینجا وجود دارد این است که بدون هدف خود، در جهت اشتباه پیشرفت خواهید کرد.

ناراحتی و عدم موفقیت شما بر اساس انتخابی است که موجب ایجاد این حس در شما میشود. اما ما بین محرک و نحوه پاسخ دادن، انتخاب داریم. بنابراین، ما باید پاسخ خود را انتخاب کنیم.

اینکه دنیا همیشه منصفانه نیست کشفی عالی و ارزشمند است! ما در اصل باور داریم که اگر شما با دیگران بی پرده و صریح رفتار کنید، به احتمال قوی آنها با شما به نحوی شایسته رفتار خواهند کرد. اما گاهی فراتر از معمول عمل میکنید، شرایط را بهبود می‌دهید و به شدت تلاش میکنید و با این حال از شما بهره کشی میکنند. حالا ما پیشنهاد نمی‌کنیم که شما از شایسته رفتار کردن با دیگران دست بکشید. ما میگوییم رفتار را متوقف نکنید اما اگر آنها جبران نکردند، بهت زده و خیلی ناراحت نشوید. در این جهان تعدادی "بازیگر بد" وجود دارد، اشخاصی که پیوسته خودخواه، بی عاطفه، خود محور و بی ملاحظه هستند.

وقتی از حضار پرسیدم: "در اینجا چند نفر باور دارند که دنیا منصفانه عمل میکند؟" هیچکس(به جز یکی دو نفر که روان پریش بودند😄) دست بلند نکرد. ما میدانیم دنیا منصفانه نیست. با این حال هنوز وقتی بی انصافی می‌شود ناراحت می‌شویم. ما بی درنگ به این فکر می‌افتیم که دنیا باید به خصوص با ما منصفانه رفتار کند.