عجب! :)
ایده‌ی بامزه‌ای داشت...
‌‌
‌و فکر می‌کنم برای بچه‌ها هیجان‌انگیز باشه.
‌
‌اگه اشتباه نکنم، به این‌که شخصیت‌هایِ توی داستان تصدیق کنن که دارن توسط افراد دیگه‌ای خونده یا تماشا (برای فیلم‌ها و بازی‌ها) می‌شن، می‌گن «شکستن دیوار چهارم». یعنی این‌که یه جورهایی شخصیت‌های توی داستان بگن: «آهای، مخاطب! ما خودمون خبر داریم که خیالی هستیم و تو داری داستان‌مون رو دنبال می‌کنی.»
‌
 و البته که فکر می‌کنم توی کتاب‌ها نسبت به فیلم‌ها و بازی‌ها، این اتفاق خیلی کمتر رخ می‌ده. (مگر رمان‌های کلاسیک که مستقیماً خواننده‌ها رو مورد مخاطب قرار می‌دن و قضیه‌شون تا حدی فرق داره.)
‌
‌و توی گودریدز هم یک لیست مخصوصِ کتاب‌هایی هست که دیوار چهارم رو شکسته‌ن و تقریباً همه‌شون کتاب‌ کودک هستن. پس این‌که دیوارِ چهارم بخواد توی یک کتاب این‌قدر واضح شکسته بشه، فکر کنم فقط توی کتاب کودک بامزه‌ای مثل «ما توی کتابیم» شدنی باشه! :)
        

          با اینکه اولین رمان کلاسیکی بود که در چندین سال پیش خوانده بودم به دلیل داستان زیبا هنوز هم داستان آنرا کم و بیش به یاد دارم و چون جزو اولین کتاب هایی هم  هست  که خوانده ام خیلی برایم جذاب و به یاد ماندنی است.
        

          به نام او

🔹الیور تویست دومین رمان چارلز دیکنز، نویسنده بزرگ انگلیسی‌زبان، است. در واقع به‌نوعی اولین رمان جدی‌اش که او را به عنوان نویسنده‌ای جوان و خوش‌آتیه به دیگران شناساند و سنگ‌بنای آثار مهم بعدی‌اش نظیر دیوید کاپرفیلد گذاشت.

🔸من دیکنز را به‌خاطر نگاه انسانی‌اش و احترامی که برای انسان قائل است، دوست دارم، دیکنز طرفدار و حامی اقشار فرودست و مظلوم است و خصم ظالمان و ستمگران. او در قبال مظلومان موضعی شفقت‌آمیز دارد و در قبال ظالمان با طنزی گزنده رویکردی هجوآمیز. طنز دیکنز درجه یک است من در این زمینه هیچ‌کس را در حد و اندازه او نمی‌دانم حتی طنز چخوف هم به گزندگی دیکنز نیست، چخوف هماواره با مطایباتش فضا را تلطیف می‌کند ولی دیکنز اگر به هجویه‌سرایی رو بیاورد به احدی رحم نمی‌کند.

🔸باری الیور تویست با اینکه محصول سالهای جوانی دیکنز است دربردارنده مولفه‌های شخصی اوست، مولفه‌هایی که در آثار بعدی‌اش به‌حد کمال می رسد. داستان پسربچه بی‌سرپرستی که از یتیم‌خانه (که در رمان با زبانی طنزآلود، مخوف توصیف شده) به جامعه فقرزده و سراسر پلشتی لندن می‌آید و اتفاقاتی را از سر می‌گذراند و سر آخر مانند بیشتر رمان‌های کلاسیک رستگار می‌شود.

🔸در مورد ترجمه، تا پیش از این نسخه کاملی از این رمان که ترجمه خوبی هم داشته باشد در دسترس نبود. تا اینکه در سال 1400 ترجمه آقای علیقلیان توسط نشر مرکز به بازار آمد. آقای علیقلیان مترجم محبوب من نیست. نثرش مشکل خاصی ندارد ولی از ملاحت خالی‌ست برای من یکی که خیرالموجودین است. به‌هر رو خواندن این رمان با همین ترجمه را توصیه می کنم.