من میانه‌ای با توصیفات طولانی و صحنه‌پردازی‌های چند صفحه‌ای ندارم. به همین‌خاطر خیلی از کتاب‌های پرآوازه‌ی روس را هر چه زور زدم که به پایان برسانم نشد که نشد. چشم‌هایش هم همین عاقبت را داشت اگر با صدای آرمان سلطان‌زاده شنیده نمی‌شد؛ هرچند بعد از سربالایی نفس‌گیرش، در سرازیری دل‌چسبی افتاد‌.
کتاب برای من قبل از آن‌که یک تجربه‌ی شیرین از "بزرگ‌علوی‌خوانی" باشد، یک تجربه‌ی موفق از "کتاب‌شنیدن" بود.
یادم است چقدر از شخصیت‌پردازی دقیق زن قصه، و توصیفات ظریف زنانه‌ی بزرگ علوی شگفت‌‌زده شده بودم. گویی او مدتی قالب زن بر تن کرده و زنانه زندگی کرده بود که توانسته بود چنان ماهرانه از زن بگوید.
و یادم است چقدر از نبود حدود و قیود شرعی در آن جامعه تعجب کرده بودم و نتوانستم بفهمم این واقعیت آن طبقه از اجتماع در آن زمانه بود یا پرداخته‌ی ذهن نویسنده‌.
          

            بی‌نظیر و به غایت سنگین!
کتاب مردی در تبعید ابدی را زیاد توصیه می‌کنند. می‌خواهم یک تبصره به توصیه‌ها اضافه کنم؛ اگر با ادبیات فلسفه و عرفان آشنایی ندارید به سراغ این کتاب نروید! یا زده می‌شوید و نیمه رهایش می‌کنید، یا استفاده‌ی لازم را از کتاب نمی‌برید. اگر سراغش رفتید بدانید با کتابی نفس‌گیر مواجهید که بعضی جملاتش را باید بارها و بارها بخوانید تا درک کنید. اگر این سختی را پذیرفتید، شیرینی فهم کلام ملاصدرا با ادبیات مرحوم ابراهیمی نوش جانتان:).
          

            وحید یامین پور دست روی سوژه‌ای از زادگاهش، دزفول، گذاشته است. انتخابی هوشمندانه و کم‌یاب!
او زندگی یک عالِم در سده‌های قبل را در بستر رخ‌دادهای تاریخی آن زمان روایت کرده است. می‌دانیم که نوشتن از تاریخ و پر کردن حفره‌های خالی در عین امانت‌داری به آن، چقدر سخت است و نویسنده چه کار بزرگی را  به انجام رسانده است.
به نظر می‌رسد نخل و نارنج متاثر از مردی در تبعید ابدی باشد اما همین امر برای کتاب گران تمام شده است چرا که ذهن خواننده مدام اثر این نویسنده‌ی نوقلم را با شاهکار مرد کار کشته‌ی ادبیات مقایسه می‌کند.
وحید یامین پور خط زمان را گرفته و بدون بازی با آن، مسیرش را از اول تا آخر پیموده. من این را ناشی از تازه‌کار بودن او می‌بینم. 
شخصیت شیخ طوری به ما نشان داده می‌شود گویی با معصوم رو به رو هستیم. این خوب بودن بیش از حد کمی برایم غیرقابل باور است.
دوست داشتم با متن پخته‌تری رو به رو می‌بودم.
          

            آشنایی من با کتاب، از میز پرفروش‌های کتاب‌فروشی و به اشاره‌ی مشتری‌ای بود که نگاه پرسان مرا به کتاب‌های ناآشنا دید. 
من به کتاب‌هایی که خیلی سر و صدا می‌کنند خوش‌بین نیستم اما نوشته‌ی پشت جلد کتابخانه‌ی نیمه‌ شب مرا به یاد نمایشنامه‌ی جذابی که چند وقت قبل در رادیو شنیده بودم انداخت و به امید تکرار آن تجربه، کتاب را انتخاب کردم.
داستان ربطی به آن نمایشنامه نداشت اما تجربه‌‌ای به همان شیرینی به اندوخته‌هایم اضافه کرد.
موضوعی که در دایره‌ی خوانده‌های من، جدید بود. و نویسنده‌ای که حواسش به سیر داستان بود. درست همان‌جا که با خود می‌گفتی کتاب دیگر حرف جدیدی ندارد و از این‌جا به بعد هرچه روی بدهد می‌توانم حدس بزنم و دستت می‌رفت تا کتاب را ببندد، نویسنده‌ با یک اوج جذاب دوباره تو را میخکوب می‌کرد. 
مانند دیگر کتاب‌های پرفروش، ناشران مختلف و مترجم‌های ناشناخته برای این کتاب کم نگذاشتند و اسم کتاب در هر بساطی کتابی دیده می‌شود.
نسخه‌ای که من خواندم، از نشر کوله‌پشتی و به ترجمه‌ی محمدصالح نورانی‌زاده بود‌.
          

            «عچق» قرار است کمدی باشد، اما نویسنده از خلق موقعیت‌های کمدی حتی روی کاغذ هم عاجز است و به جز دو سه لحظهٔ معدود، موقعیت خاصی خلق نمی‌کند. پردهٔ اول خوب و جذاب و پُرکشش است و حرف‌های خوبی می‌زند، پردهٔ دوم اما بی‌کشش و غیرجذاب و مبتذل است و هر چه کاشته را خراب می‌کند و مخاطب را از مطالعهٔ این نمایشنامه، سرخورده می‌کند...
          

            «خشمآبه» کتاب دغدغه‌مند و مهمی است. دست روی سوژه‌ای گذاشته و بحرانی را روایت می‌کند که در معرض آن هستیم اما آگاهی‌ای از آن نداریم و هنوز برای اغلب‌مان حتی مسئله هم نشده. نویسنده با بیست روایت از اهالی غیزانیه و بحران آب‌شان تلاش می‌کند که ما را با ماهیت آن بیشتر آشنا کند. قلم روان است و اغلب روایت‌ها را اول شخص و با لهجه از زبان اهالی غیزانیه به نگارش در آورده. چند روایت اول جذاب و پُرکشش است اما به مرور، به خاطر تکرار مداوم نکات از زبان شخصیت‌های مختلف، کتاب از نفس می‌افتد و خسته‌کننده می‌شود. در کنار جذابیت‌های برخی از روایت‌ها، مهم‌ترین بخش کتاب «گزارش یک بحران» است که در انتهای کتاب آمده و در حدود بیست صفحه، به طور علمی و پژوهش شده، از بحران آب در خوزستان و ایران صحبت می‌کند و راه‌کارهایی نیز ارائه می‌دهد. راه‌کارهایی که اغلب تنها از سوی مسئولین قابل انجام است و همین باعث می‌شود نسبت به این بحران نگران‌تر باشیم، چرا که اگر مسئولین می‌خواستند کار درستی انجام دهند و با این بحران مقابله کنند، احتمالاً این کتاب دیگر سوژه‌ای نداشت تا نوشته شود!
خشمآبه ارزش خواندن دارد، بیش‌تر هم به خاطر اطلاعاتی که می‌دهد و ما را نسبت به بحرانی که با آن مواجهیم حساس و آگاه می‌کند. کاش مسئولین مربوطه هم این کتاب را می‌خواندند...
          

            کتاب را زمانی شروع کردم که از خانه دور بودم و توشه‌ای همراه نداشتم. عکس کتاب در پوشه‌ی اسکرین‌شات‌هایم خودنمایی می‌کرد و کتاب‌فروشی‌ای در نزدیکی. 
داستان از یک رویداد سیاسی یاد می‌کند. چندین راوی دارد و نویسنده مدام با راوی‌ها بازی می‌کند اما این‌ بازی ماهرانه از آب درنمی‌آید، می‌خوانی و می‌خوانی و یک‌هو متوجه می‌شوی داری میان کلمات راوی بعدی راه می‌روی. طول کشید تا با سبک نویسنده ارتباط بگیرم. تا اواسط کتاب و شاید هم بعدتر.
          

            جایی شنیدم که "گلستان یازدهم" اولین کتاب دفاع مقدس است که به ساختار "رمان" نزدیک شده است. گمان می‌کنم "سفر سرخ" از دید گوینده دور مانده بود!
کتاب را همین روزها خواندم. روزهایی که مردم به خیابان آمده‌اند و دانشجویان در دانشگاه بلوا به پا می‌کنند. خواستم راه و رسم مبارزات دانشجویان در انقلاب پنجاه و هفت را بدانم.
کتاب، شهید حسین علم‌الهدی را روایت می‌کند. فرزند آیت‌الله علم‌الهدی‌ای که محرم و مرهم دردهای خوزستان بوده است. از مبارزات دانش‌آموزی علیه رژیم فاسد پهلوی می‌گوید تا مبارزه در جبهه‌ی دفاع مقدس علیه رژیم غاصب بعثی. 
نویسنده قلم روان و شیوایی دارد. میان سر و صدای مبارزات بیرونی، قطره قطره، جهان پشت آن‌ها را به مخاطب می‌چشاند. تاریخ می‌گوید بی‌ آن‌که "از تاریخ گفتن" از داستان بیرون بزند. 
کتاب کم حجم نیست اما خوش‌خوان است. من نسخه‌ی الکترونیکی کتاب را در طاقچه خواندم. در دسترس‌تر بود و خیلی ارزان‌تر! در قسمت‌‌هایی از داستان ضمیر‌ را گم می‌کردم. نمی‌دانم نویسنده مبهم نوشته بود یا در طاقچه به آن شکل درآمده بود‌.
از کتاب لذت بردم، با کتاب آگاه شدم، اما جواب سوال‌هایم را نگرفتم. راستش سوال‌هایم بیش‌تر هم شد. سوال‌های جدید ویران‌کننده بودند. و این مرا محتاط می‌‌کند از این‌که کتاب را به هر کسی توصیه کنم. به خصوص در این روزها.
          

            همان‌طور که از اسم کتاب مشخص است، یک خاطره‌نویسی پیش روی ماست. اگر انتظارمان را با ادعای نویسنده‌ هماهنگ کنیم، می‌شود گفت با کتاب خوبی طرف هستیم.
نویسنده‌ بیش‌تر از آن‌که قلم جذاب و طنازانه‌ای داشته باشد، شخصیت گیرا و طنازی دارد و قلمش را به خدمت به تصویر کشیدن خودش درآورده که به زعم من انتخاب درستی کرده است.
رسالت کتاب آگاهی دادن و تلنگر زدن است و به خوبی از پس آن برآمده است. هر چند در قسمت‌هایی، روایت شعاری به نظر می‌رسد.
خاطرات پیوستگی و توالی خوبی دارند. در بین شخصیت‌هایی که در طول کتاب می‌آیند و می‌روند، شخصیتی به نام "امبروژا" کم کم ظاهر می‌شود و رفته رفته وزن حضورش بیش‌تر می‌شود تا جایی که در پایان نیلوفر شادمهری می‌ماند و امبروژا و یک انتظار مشترک.
خاطرات سفیر برای من کتاب دوست داشتنی‌ای بود. امیدوارم خانم شادمهری به زودی وعده‌ی خود را عملی و جلد دوم را روانه‌ی بازار کنند.