نادر ابراهیمی، مردِ اندیشمندِ کلمه‌سازی است که قدِّ تفکرش بلندتر از مسائلِِ نویسندگانِ روزگارِ خودش است.
هر بار که خودم را مهمانِ اثری ازش کرده‌ام؛ غرقِ در لذت نشسته‌ام و واژه به واژه‌‌ی روایت‌هاش را مزه مزه کرده‌ام... حظیظِ محض است.⁦•́⁠ ⁠ ⁠‿⁠ ⁠,⁠•̀⁩
در تمامِ طولِ مدتی که سرم گرمِ خواندن از پدربزرگ و قصه‌ی پرغصه‌اش بود، مدام فکر می‌کردم چطور توی بحبوحه‌ی دهه‌ی ۶۰ مسئله‌ی نظام سرمایه‌داری و مدرنیته شدن یک نفر را آن‌قدر به خودش مشغول می‌کند که بلندمی‌شود، یقه‌اش را می‌گیرد و محکم و جسورانه توی دهنش می‌زند.
به احترام تو باید ایستاد و دست زد✨
راستی آقای نادر خانِ ابراهیمی، شخصیتِ اصیلِ پدربزرگ را از چه کسی وام گرفته‌اید که این‌قدر همه‌ی پستوهای وجودی او را می‌شناسید؟ چقدر به حضورِ کسی مثل او تو زندگی‌هایمان نیاز داریم.⁦♡