این کتاب باعث شد بفهمم آلبرکامو واقعا نویسنده عمیق و جالبیه. کتابش مثل کلاس درس اون استادی میمونه که باید هرلحظه حواست باشه و دقیق گوش کنی چون هر لحظه حرفهای جالبی میزنه که اگه سطحی از کنارش رد بشی یا با دقت گوش نکنی درسهای با ارزشی رو از دست میدی و از اونجایی که آخرین اثر کامل شده آلبرکامو هست فکر میکنم نظرات خودش و هرچیزی که تو سالها زندگیش به اون رسیده رو تو کتاب گذاشته. خلاصه بنظرم راوی داستان داشته هرچیزی که نویسنده تو سالها زندگی و معاشرت با آدمها و نویسندگی و تعمق بهش رسیده رو تحت عنوان نظرات خودش با طنز تعریف می‌کنه و در اختیار ما میذاره برای همین باید خیلی با دقت خوند چون داخل کتاب حرفهای جالبی می‌بینی که ذهنت رو درگیر و دیدت رو نسبت به ادمها و ذاتشون عوض میکنه
      

        😶‍🌫️
      

        مسخره ترین و بی محتوا ترین نمایشنامه ای که تاحالا خوندم. هیچ داستانی نداشت و هیچ اتفاقی خاصی هم توش نمیوفته‌. آخرش هم بدون هیچ اتفاق خاصی تموم میشه. وقتی تموم میشه و کتاب رو می‌بندی فقط میتونی بگی خب که چی الان مثلا؟ 
خلاصه برا متنفر کردن یک نفر از نمایشنامه همین رو بدید دستش کافیه🗿
      

        به عنوان اولین اثر مارتین مک دونا بنظرم نمایشنامه خوبی بود. ولی مرد بالشتی رو بیشتر دوست داشتم. در کل اگه دنبال نمایشنامه های باشی که بخوای حین خوندنش چشمات گرد بشه، موهای تنت سیخ بشه و کتاب رو بذاری کنار وچند لحظه خیره بشی به دیوار این نویسنده کارش عالیه 😂
      

        حیف زمان و پولی که برا خوندن این کتاب صرف شد🗿