فکر می‌کنم مطالعه ی این کتاب و کتب مشابه در زمینه ی زندگی مشترک بین زوجین به جهت یادآوری و آموزش تکنیک های همسرداری و همچنین گردگیری غبار عادت و عادی شدن از این نعمت الهی (همسر) می‌تواند کمک شایانی در زندگی هر شخصی به ویژه متأهلین داشته باشد.
این کتاب به زیبایی و بسیار خلاصه و مفید توانسته است به حفظ و شکوفایی یک زندگی ایده آل اشاره کند.
مطالعه ی این کتاب رو به همه عزیزانی که متأهل هستند یا تصمیم دارند ازدواج کنند توصیه می کنم.
          

            به عنوان یک کتاب مذهبی بهش نگاه نکنید، بلکه با دید روانشناسی، جامعه شناسی و انسان شناسی بهش نگاه کنید، بسیار پندهای اخلاقی داره، و حتی بهمون یاد میده چطور دید عبرت اموز داشته باشیم. به معنای واقعی کلمه زیر و روتون میکنه پس با شروع مطالعه کتاب آماده بزرگترین چالش زندگیتون باشید.میتونم ادعا کنم من به قبل و بعد از مطالعه این کتاب تقسیم شدم. امیدوارم شما هم از تغییراتی که درونتون ایجاد میشه لذت ببرید.
          

            بسم الله.

یک. «من دوست دارم که در غزل بمیرم؛ در غزلی که دوباره سال‌های سال خواهدزیست.»
سیمین بهبهانی و کتاب ترنم غزل  را با این دو جمله به خاطر می‌سپارم.
 ​
دو. سیر صعودی سیمین بهبهانی شگفت‌انگیز است و توجه درخور کامیار عابدی به این صعود تحسین‌برانگیز. کار اصلی عابدی اصلاً نشان‌دادن همین پیش‌رفت است، پیش‌رفت در زبان، در وزن، در تصاویر، در مفاهیم و در شعر!

سه. در مقدمه‌ای که بهبهانی بر دفتر خطی ز سرعت و از آتش می‌نویسد: «ابداع وزن، از نظر من، یک کشف است، نه یک آفرینش». سپس «با استفاده از اطلاعات دقیق و راه‌نمایی» ابوالحسن نجفی فهرستی از وزن‌های بی‌سابقه و کم‌سابقه را در پایان کتاب می‌آورد. 
و سرانجام این‌که «خواه این وزن‌ها، خاص غزل من و بی‌سابقه، و خواه با سابقهٔ اندک قبلی باشد، به هر صورت تلاشی است در کار وسعت‌بخشیدن به گسترهٔ ضرب غزل. و بیش‌تر این نکته اهمیت دارد که در این اوزان، در محدودهٔ این ضرب‌ها، سخنم کاملاً طبیعی و دور از حشو و زوایدی است که برای پر کردن وزن، غالباً در نمونه‌های عروضی موجود به چشم می‌خورد.» و به قول علی‌محمد حق‌شناس: «با افزودن بیش از چهل‌ویک وزن کم‌سابقه یا به‌کلی بی‌سابقه بر اوزان غزل، این قالب کهنه را هویتی نو بخشید، آن را پذیرای پیام‌های نو و معانی امروزی کرده‌است. کار سیمین بهبهانی، مهم، تنها از این رو است که این آشنایی‌زدایی نه از سر تفنن، که به ضرورت مضامین و مفاهیم تازه‌ای صورت بسته که سیمین از هستی و حیات امروزین برگرفته و پیام هنر خود کرده‌است؛ مفاهیم و مضامینی که بدون آشنایی‌زدایی از قالب غزل یا در آن خوش نمی‌نشستند و یا اگر در آن قالب نشانده می‌شدند، غباری از مضامین سنتی که با غزل اخت‌ترند، بر آن‌ها می‌نشست.»

چهار.کتاب کم‌حجم و روانی‌ است. خواندنش زمان زیادی نمی‌برد.

پنج. با این کتاب حیفم آمد که چرا شعر بهبهانی را جدی نگرفته‌ام و مشتاق شعرش شدم...
          

            همه‌ی ما شازده کوچولو هستیم. شازده کوچولویی که با عجایب سفر دور و دراز دست و پنجه نرم میکند. اما همه‌ی ما شازده کوچولو نماندیم و شبیه کاراکترهایی شدیم که توی سیارات مختلف کتاب زندگی میکردند.
شاید معروفیت بیش از حد این کتاب توقع من رو خیلی بالا برده بود. از خواندنش لذت بردم و سادگیش رو دوست داشتم. به نظرم در عین سادگی حرفهای بزرگی می‌زد. اما من توقع بیش از اینها داشتم.
          

            پاسخ به این سؤال است که «پرورش فرهنگی اهل مسجد» در اولویت است یا «جذب افراد به مسجد»؟ مخاطب کتاب روحانی مسجد و فعالان فرهنگی هستند. پاسخ نویسنده اولویت گزینه نخست است. او معتقد است پرورش نیافتن مسجدی‌ها، مانع جذب غیر مسجدی‌ها است. همچنین پرورش مسجدی‌ها خود ساختن الگویی برای مسجد و دین است که باعث جذب غیر مسجدی‌ها می‌شود‌.

البته وی  هر دو گزینه را لازم می‌داند و مسئله‌ای که به آن پرداخته، اولویت یکی از آن دو است.
          

            منِ نوجوانِ جویای معارفِ اهل‌بیت(ع)، همیشه درگیرِ انتخاب بوده‌ام..!
انتخاب میان کتاب‌هایی که محتوای مفید داشته‌اند، ولی جذابیت قلم، خیر! با کتاب‌هایی که می‌دانم مجذوبِ نوشتار و بیان‌شان  خواهم‌شد ولی از نظر محتوا و درون‌مایه، تهی هستند!
این جدالِ همیشگی، همزادم شده است!
ولی "پدر، عشق و پسر" جانم را جلا داد و زنگار از آیینه دلم زدود :))
حتی اسمش را که می‌آورم، واژه ها برای فروچکیدن از منفذ باریک خامه، چنان ملتهب می‌شوند که الله اکبر!!
شاید شأن و مرتبه‌اش را با این سیاه‌مشقی که نوشته‌ام، پایین بیاورم ولی چه کنم که  "برگ سبزی‌ست تحفهٔ درویش.."
این کتاب در وصف ناشدنی ترین شکل ممکن، عشق میان پدر و پسر را به رشته تحریر درآورده‌ست..
مرا در آن چال کنید:)