کتاب رو تموم کردم
ولی به سختی ...!

یه داستان کند و با ادبیات نه چندان دل چسب...
چندین و چند بار وسط داستان رهاش کردم !

فقط از این کتاب
یه چند صفحه ای که مسائل خانواده رو مطرح میکنه توجهم رو جلب کرد...
          

            دومین خوانش «بوف کور» توفیقی بود اجباری که «پیکرفرهاد» مخلوقِ عباس‌آقای معروفی به من تحمیل کرد. نه اینکه هرگز نیت به بازخوانی این اثر ارزشمند نداشتم، بلکه برای من که طبق یک برنامه‌ی از پیش نوشته شده کتاب می‌خوانم، انتخاب یک کتاب خارج از برنامه مرسوم نیست.

این ریویو کمی مفصل است(حدود ۱۸۰۰۰ کاراکتر) که با توجه به محدودیت ۵۰۰۰ کاراکتری بهخوان امکان قرار دادن آن وجود نداشت. به همین منظور اگر صبر و حوصله‌ی کافی به جهت مطالعه‌ی سیاهه‌ی من را داشتید، می‌توانید از طریق لینک زیر آن را مطالعه نمایید:

https://soheilkhorsand.ir/76-The-Blind-Owl.html
          

            هرچقدر خوب شروع شد بد تموم شد.
نویسنده هرکاری دوست داشت کرد.
کلی ایراد میشد بهش گرفت و به نظرم اتفاقات خیلی قشنگ تر میتونستن برنامه ریزی بشن.

حالا نمیدونم ادامه بدم یا نه😒
          

            به گمانم نمایشگاه کتاب دو یا سه سالِ پیش بود که این کتاب را با شوق و ذوق و البته قیمتی گزاف سفارش دادم. اما وقتی به دستم رسید تقریبا تمام شوق و ذوقم از میان رفت!
این فرهنگنامه حالا حالا ها جای کار دارد تا بشود یک اثر درخور...
این شد که قلم دست گرفتم و یک نقدی بر این کتاب نوشتم، برای نوشتن نقد همه‌ی کتاب را (که حدود دو هزار صفحه است) تورق کردم و بسیاری از قسمت‌ها را خواندم و مدخل‌ها را شمارش کردم و...
حاصل کار شد این مقاله:
https://jap.isca.ac.ir/article_71418.html


البته دیگه از نوشتن نقد توبه کردم، فقط در آینده نزدیک قصد دارم یک معرفی کتاب بنویسم، همین.
          

            خوندن هر کتاب در مورد زوایای زندگانی حضرت محمد و نقل سیره حضرت از راویان مختلف همیشه جذاب هست و نکات جدیدی رو روشن میکنه. ضمنا این کتابها رو که پیشینه مذهبی و اعتقادی هم داره باید به دور از تعصبهای مذهبی خوند تا بتونی از خوندنش لذت ببری. واقعا هر گوشه از زندگانی حضرت جذاب هست و از هر راوی که بشنوی به دل می نشینه. به خصوص در این دوره که اسلام هراسی در غرب فراگیر شده این کتابها برای خوانندگان غربی می تونه خیلی روشنگر باشه.
برای من صحنه های اسلام آوردن هند، وحشی و سایر مخالفین سرسخت مسلمانان و رافت و مهربانی حضرت در قبول اسلام آنها و یاد دادن مهربانی به ما که خودمون رو پیرو آن حضرت می دونیم  خیلی تاثیرگذار بود. چه خوبه که با خوندن سیره ائمه کمی به فکر فرو بریم که آیا پیرو راستین آنها هسیتم یا فقط اسم مسلمانی رو یدک می کشیم؟
          

            به نام خدا 
کتاب داستان موجب میشود تا انسان از آن قصه های که رخ داده پند بگیرد و تجربه کسب کنید تا در زندگی دچار آن اشتباهات نشود.
یکی از از این کتاب هایی که از آن می شود درس گرفت، «قصه های خوب برای  بچه های خوب » است .
این کتاب به داستان هایی که بین حیوانات و همچنین اتفاقاتی که بین انسان ها رخ داده است را بازگو می کند. خواننده در پایان هر کدام از داستان ها به یک نتیجه ای می رسد که می تواند برایش در زندگی راهگشا باشد. 
از جمله اندرز هوایی که در کتاب بدان می رسیم، رفاقت نکردن با کسی که از جنس خودمان نیست که بیش از یک داستان، کتاب به این مطلب پرداخته.
إن شاء الله قصه های خوبی برایتان در زندگی رقم بخورد...😊
          

            ما معمولا تالستوی رو با شاهکارهایی مثل جنگ و صلح ، مرگ ایوان ایلیچ ، آناکارینینا و... میشناسیم و کمتر چهره نمایشنامه نویس تالستوی رو دیدیم.
این اثر یک کمدی در چهار پرده ست که احتمالا باید اواخر زندگی تالستوی نوشته شده باشه چون تاکیدش بیشتر بر روی اختلاف طبقاتی بین ارباب ها و رعیت هاست. 
رعیت هایی که مورد ظلم قرار گرفتند و ارباب هایی که غرق در خوشی و تبدیل به یه مشت طبل تو خالی شدن.
رعیت ها میخوان زمینی رو به قسطی از ارباب بخرن ، زمینی که خودشون روش کار میکنن و وعده فروشش رو هم به صورت قسطی از ارباب گرفتن اما ارباب حالا به زیر قول خودش میزنه و دلیلش هم اینه که در جلسه احضار روح ، تایید فروش زمین رو به صورت قسطی نگرفته و فقط در صورتی میفروشه که پول رو یکجا بدن.
خونواده ارباب غرق در بیخیالی و قمار و جلسات احضار روح هستن و رعیت ها هم غرق در بدبختی ...
در کل نمایشنامه خوبیه و اون روح و فضای روسی قرن نوزدهم در جای جای این اثر دیده میشه و ترجمه هم که از زبان روسی انجام شده ، ارزش این کار رو دو چندان میکنه.
شاید تنها ایرادی که بشه به این نمایش گرفت ، تعداد بالای شخصیت ها در این کار کوتاهه که شاید یک سوم شون اصلا لزومی به وجودشون نبود و در اجرای صحنه ای به راحتی قابل حذفند ، بدون اینکه به روند درام لطمه ای وارد بشه.

یک کار کوتاه از تالستوی بزرگ که به راحتی در یک نشست میشه خوند وازش لذت برد.
          

            به نام او

🔹️در ادبیات کلاسیک فارسی شاعر بزرگ کم نداریم ولی لقب حکیم به همه آنها اطلاق نمی‌شود مثلا به سعدی و حافظ و مولوی حکیم نمی‌گویند. حکیمان شعر فارسی فردوسی و سنایی و ناصرخسرو و نظامی هستند. البته تمام این صفتها مثل حکیم و شیخ و خواجه و مولانا دارای حساب و کتابی‌ست که در اینجا نیازی نیست که به آن اشاره کنم. مخلص کلام اینکه سوای ارزش هنری آثار این شاعران چیز دیگری نیز در اثرشان هست که به آن حکمت می‌گویند. به نظر من در ادبیات کلاسیک غرب هم می‌توان به نویسندگانی لقب حکیم داد، این چهار نویسنده به‌معنای واقعی کلمه حکیم‌اند: هوگو، دیکنز، تالستوی و ملویل

🔸️این بزرگان از بالا به سوژه‌های خود نگاه می‌کنند و به‌طور کامل محیط بر اثر ادبی‌شان هستند، پند اخلاقی می‌دهند، حکم صادر می‌کنند عملی را صراحتا تقبیح می‌کنند و خب چون نیک بنگریم حق هم دارند چون حکیم‌اند و بیش از دیگران خود صلاحیت اظهار‌نظر دارند.
هوگو از این دست نویسندگان است، اگر با این دید به رمانهای او نزدیک شویم نه تنها برخی از فرازهای آن را ملال‌آور درنمی‌یابیم بلکه همان را از برجستگی‌های آثار او بر می‌شمریم.

🔸️نود و سه آخرین رمان ویکتور هوگو است، رمانی درباره انقلاب فرانسه، وجه تسمیه رمان سال وقوع داستان یعنی هزار و هفتصد و نود و سه است. سال چهارم انقلاب که در آن اتفاقات مهمی رخ می‌دهد که یکی از آنها اعدام لوئی شانزدهم است. می‌گویند هوگو همیشه آرزو داشت مستقلا رمانی درباره انقلاب بنویسد. در واقع نود و سه تحقق این آرزو بود و به یکی از آثار مهم درباره انقلاب تبدیل شد او در این رمان با خلق سه شخصیت خیالی: مارکی دولانتوناک (نماد رادیکالیسم در جبهه سلطنت‌طلبان)، سیموردن (نماد رادیکالیسم انقلابی جمهوری‌خواهان) و گوون دولانتوناک (جمهوری‌خواه صلح‌طلب) و قرار دادن آنها در بستر وقایع تاریخی فضای انقلابی آن سال را به‌خوبی ترسیم می‌کند. و از این جهت خواندنش به‌کار تمام جوامعی که دچار رادیکالیسم شده‌اند یا در آستانه آن قرار دارند می‌آید. فی‌المثل همین روزهای کشور ما.

🔸️از نود و سه، سه ترجمه در بازار موجود است، که تازه‌ترین آن ترجمه محمدرضا پارسایار است که پیش از این نیز بینوایان و گوژپشت نتردام را از هوگو ترجمه کرده بود و گویا دیگر آثار او را نیز در دست ترجمه دارد من این نسخه را با ترجمه محمد مجلسی، مترجم توانمند دیگر، مقایسه کردم و نثر پارسایار را بهتر دیدم و آن را برگزیدم شما هم می‌توانید همین کار را بکنید.

🔹️«در نظر اول تصور می‌شد این سازه چیز بیهوده‌ای است؛ آنجا میان خلنگ‌زار قرار داشت؛ اما بعد، هر که درمی‌یافت این سازه به چه درد می‌خورد لرزشی در خود احساس می‌کرد. نوعی تخته‌بند بود با چهارپایه چوبی. سر تخته‌بند دو تیرک عمودی بلند بود که بالای آن یک تیرک عرضی قرار داشت. قطعه‌ای سه‌گوش از تیرک عرضی آویزان بود که در آسمان نیلگون بامدادی به سیاهی می‌زد. سرِ دیگر تخته‌بند نردبان بود. بین دو تیرک عمودی، در پایینِ تخته‌بند، زیر قطعه سه‌گوش، صفحه‌ای دو تکه بود که وقتی این دو تکه کنار هم قرار می‌گرفت سوراخی گرد، تقریباً به قطر گردن انسان، پدید می‌آمد. بخش فوقانی صفحه در شیاری می‌لغزید، به‌طوری که می‌توانست بالا و پایین رود. در حال حاضر، دو تکه‌ای که سوراخ گرد را تشکیل می‌دادند از هم جدا بودند. پایینِ دو تیرکی که قطعه سه‌گوش در میانشان بود تخته‌ای بود که می‌توانست روی لولایی بچرخد و شبیه قپان بود. کنار این تخته سبدی دراز بود و بین دو تیرک، در جلوی خرک، سبدی چهارگوش. هر دو سبد به رنگ قرمز بودند. بجز قطعه سه‌گوش که آهنی بود، همه سازه چوبی بود. این مجموعه چنان زشت و حقیر و کوچک بود که معلوم بود ساخته دست آدمی است، و چنان بدهیبت بود که گویی دیوان آن را به آنجا آورده بودند.
این سازه بدریخت گیوتین بود.»