پیش از این هرگز موقعیت مشابهی را تجربه نکرده بودم، اما می دانستم که کل هدف نواختن موسیقی این است که امیدوار باشی هرازگاهی این احساس را در جمعی از مردم ایجاد کنی.

شما روی این سیاره چه اسمی میگذارید؟سیاره ای که آدم های بد، با ردای موفقیت روی شانه هایشان، مثل پادشاهان قدم می زنند و همه ی اتفاقات ناگهانی و ترسناک بر سر کودکان بی گناه آواره می‌شود. من به آن می‌گویم 《زمین.》

من نمی توانم آن وقت شب کاری کنم موهای جفری مثل علف سبز شوند و نه ، من نمی توانم برگردن عقب و دهان آن بچه ی جدید را ببندم که ناخواسته اخبار جدید را به برادرم اعلام کنند. 《اما می‌توانستم از جفری حمایت کنم.می توانستم من هم کچل بشوم.》

به جای عذاب کشیدن واسه چیزهایی که نمی تونی تغییرشون بدی، چرا سعی نمی‌کنی روی چیزهایی کاری کنی که می تونی عوض شون کنی؟