یک روز حضرت علی(ع) در مسجد کوفه، بالای منبر بود و مردم به سخنان او گوش می‌دانند. ناگهان، آن حضرت به یکی از درهای مسجد [باب الفیل] اشاره کرد و فرمود : روزی فرا می‌رسد که معاویه از این در، وارد این مسجد می‌شود در حالی‌که حبیب‌ بن حمّار پرچم او را به دوش گرفته است. حبیب بن حمّار از پایین منبر گفت: یا علی! من از شیعیان و یاوران شما هستم، آخر چگونه ممکن است که پرچم دار معاویه بشوم. آری، حبیب بن حمّار آن روز تعجب می‌کرد؛ امّا امروز که معاویه به او پول زیادی داده است پرچم معاویه را بر دوش می‌کشد.

برای اینکه یک نفر، پیرو مکتب شیعه باشد باید پول را دوست نداشته باشد، دلش از محبت دنیا خالی باشد تا بتواند تا آخر عمر ، شیعه باقی بماند.

عده ای فریاد می‌زنند: 《ما زندگی را دوست داریم، ما می‌خواهیم زنده بمانیم.》 آری، این فریاد، اوج مظلومیت امام حسن(ع) را نشان می‌دهد، مردمی که به اردوگاه امام آمده اند اهل جهاد نیستند، اینها عاشق زندگی دنیا هستند و از مرگ با عزّت نیز می‌ترسند.

ای عمو، آیا نمی‌خواهی به ثروت و ریاست برسی؟ منظور تو چیست؟ اگر ما امام حسن(ع) را اسیر کنیم و تحویل معاویه بدهیم، او حکومت عراق را به ما خواهد داد. آری این شخصی که برای رسیدن به ریاست، پیشنهاد اسیری امام حسن(ع) را به امیر مدائن می‌دهد کسی نیست جز مختار ثَقَفی! همان کسی که بعد از حادثه عاشورا، قیام می‌کند و انتقام خون شهدای کربلا را می‌گیرد.

ای مردم، من نمی‌دانم با شما چگونه رفتار کنم، این نامه قَیس است و به من خبر داده که بزرگان شما همراه با فرمانده خود به سپاه معاویه پیوسته‌اند. ای مردم کوفه، شما با من بیعت کردید و من به امید یاری شما از کوفه خارج شدم، اما اکنون اینگونه بی وفایی می‌کنید. بدانید که من دیگر از یاری کردن شما دل کنده ام و می‌خواهم امر حکومت را به معاویه واگذار کنم.