عشقش به من چیزی نبود جز شادی‌اش در نزدیکی دیدار با دیگری. میلش بود به این‌که شیرین‌کامی خود را به من هم تحمیل کند. وقتی دلدارش نیامد و دید که انتظارمان عبث بوده در هم رفت و عبوس شد. کم‌رو و کم‌دل شد. سبک خیزی‌اش تمام شد و جنب‌و جوشش فرو نشست. حرف‌هایش دیگر آن‌جور شادمانه و نشاط‌انگیز و با خوش‌رویی همراه نبود و عجیب آن بود که توجهش به من دو برابر شده بود.