نویسنده این کتاب سعی دارد نابسامانی، گرسنگی، ترس، وحشت، ناامنی و تنهایی یک زن افغانی و برخی از سنت های غلط جامعه اش را به تصویر بکشد. نویسنده با اقتباس از افسانه سنگ صبور از فرهنگ ایرانی  تنها راه  رهایی از درد و رنج و بدبختی رابرای زنان افغانی، درد دل کردن با این سنگ می داند. در رمان حاضر که برگرفته از زندگی شاعر افغانی «نادیا انجمن» است که در اثر اصابت گلوله به گردنش در جبهه جنگ فلج شده و قادر به تکان خوردن و حرف زدن نیست. زن از او پرستاری کرده و از غم ها و سختی های گذشته برایش می گوید. مرد سنگ صبور زن است تا هنگامی که سنگ صبور متوجه می شود که عقیم بوده و دو دخترش متعلق به مرد دیگری هستند. مرد به طور معجزه آسایی از بستر بلند شده و با زبان گلاویز می شود. زن خنجری را به قلب مرد می برد و مرد هم گردن زن را می شکند. سرانجام سنگ صبور خود می شود.