تجربه من موقع خوندن جولین بارنز خیلی پیچیده اس. موقع خوندنش به قدری عمیق تک تک جملاتشو حس میکنم که یقین پیدا میکنم من بعد از این کتاب دیگه اون آدم قبلی نیستم‌. انقدر مستقیم قلبمو لمس میکنه که هر از گاهی مکث میکنم و ادامه نمیدم چون میدونم برای هضم این همه احساسات به زمان نیاز دارم. ولی وقتی دو ماه میگذره یادم نیست داستان راجع به چی بود. حتی یادم نیست دقیقا چه چیزی بود که من رو انقدر تحت تاثیر قرار داد :)) فقط هر از گاهی دلم برای حسی که موقع خوندنش داشتم تنگ میشه و دوباره دلم میخواد تجربه اش کنم. نمیدونم مشکل از منه یا تجربه بقیه هم مشابهه. ولی به نظرم اونجوری که بارنز سوگ رو درک میکنه و توصیف میکنه دلیل کافیه برای خوندنش.