نادر ابراهیمی با ابداع شیوه ای جدید در داستان نویسی به نام "سرریز" اقدام به نوشتن آخرین مجوعه داستان خود، حکایت آن اژدها کرده است. شیوه ای که در آن خبری از تصحیح و بازخوانی های دوباره و چندباره ی پس از نوشتن داستان ها نیست، بلکه نویسنده به قدری به موضوعات مدنظرش فکر می کند، آن ها در ذهن سبک و سنگین می کند و بال و پر می دهد، که ناگهان سرریز می شوند و شُرّه وار به رشته ی تحریر در می آیند. کتاب شامل 10 داستان کوتاه است که محتوای برخی داستان ها بسیار ساده و ملموس اند و برخی دیگر گنگ و عجیب.


        

          نادر ابراهیمی شاید در این کتاب کمی طبق گفته ی خودش تغییر در نوشتن داشته
ولی با این بازم محتوای داستان ها عالی است
داستان های مربوط به جنگ جالبی داره و نگاه جالب تر
پیشنهادش میکنم و واقعا خوشم اومد با این که ابتدا که شروع کردم فکر میکردم که این کتاب راضیم نمیکنه
        

          چیز خاصی نمی‌تونم درباره این کتاب بنویسم. برای منی که با آتش بدون دود نادر ابراهیمی زندگی کردم، این کتاب هیچ جاذبه‌ای نداشت.
ده تا داستان کوتاه با موضوعات دفاع مقدس، وطن و مسائل اجتماعی هست. اگر جزو کسایی هستید که با خوندن یه کتاب معمولی از یه نویسنده سراغ بقیه کتاب‌هاش نمیرید، حکایت آن اژدها رو نخونید.
 
نادر ابراهیمی رو باید به شکوه آتش بدون دود، گیرایی بر جاده‌های آبی سرخ و صد البته ترانه دل انگیز «ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود ...» شناخت. 
        

          یکی از داستان های این کتاب، هم نام با کتاب است. این داستان را بیش از همه داستان های کتاب دوست دارم. شاید برای برخی، گنگ و مبهم باشد و تخیلی به نظر برسد اما حاکی از شناخت عمیق آقای نادر ابراهیمی از جوامع انسانی و جنس انسان است. براساس دیدگاه طرحواره درمانی، یکی از نیازهای روانی اساسی و مهم انسان ها، نیاز به "دیده شدن" است. یکی از دردناک ترین شیوه های فراموش شدن انسان و ندیدن آن، عادت کردن به انسان های مهم زندگی است. این اتفاق باعث می شود باوجود اینکه آنها را هر روز می بینیم ، لابه لای رخدادهای کوچک و بزرگ زندگی، به وجودشان عادت کنیم. اینجاست که رنج و غم عمیق آنها شروع می شود و ذره ذره از زندگی مان خارج می شوند ولی ما نمی فهمیم.