نادر ابراهیمی با ابداع شیوه ای جدید در داستان نویسی به نام "سرریز" اقدام به نوشتن آخرین مجوعه داستان خود، حکایت آن اژدها کرده است. شیوه ای که در آن خبری از تصحیح و بازخوانی های دوباره و چندباره ی پس از نوشتن داستان ها نیست، بلکه نویسنده به قدری به موضوعات مدنظرش فکر می کند، آن ها در ذهن سبک و سنگین می کند و بال و پر می دهد، که ناگهان سرریز می شوند و شُرّه وار به رشته ی تحریر در می آیند. کتاب شامل 10 داستان کوتاه است که محتوای برخی داستان ها بسیار ساده و ملموس اند و برخی دیگر گنگ و عجیب.


        

          چیز خاصی نمی‌تونم درباره این کتاب بنویسم. برای منی که با آتش بدون دود نادر ابراهیمی زندگی کردم، این کتاب هیچ جاذبه‌ای نداشت.
ده تا داستان کوتاه با موضوعات دفاع مقدس، وطن و مسائل اجتماعی هست. اگر جزو کسایی هستید که با خوندن یه کتاب معمولی از یه نویسنده سراغ بقیه کتاب‌هاش نمیرید، حکایت آن اژدها رو نخونید.
 
نادر ابراهیمی رو باید به شکوه آتش بدون دود، گیرایی بر جاده‌های آبی سرخ و صد البته ترانه دل انگیز «ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود ...» شناخت.