روایتی ساده که خالی از ضعف و اشکال نیست ولی واقعاً ارزش خواندن رو داره.
به سه دلیل، این کتاب رو بسیار می پسندم :
* تفاوتش با کمدی الهی! نقش اولِ کتاب که خودِ مرحوم نجفی هستند، به هیچ وجه انسان پاک و رستگار و فرزانه‌ای به حساب نمیان که امتیاز دیدار از جهان آخرت بهشون داده شده باشه بلکه صرفاً انسانی عادی و نسبتاً خوب هستن که از کنار برخی گناه ها رد شده و مرتکب برخی دیگه شدن.
* باز هم برخلاف کمدی الهی، در این کتاب به هیچکس برچسب و اتهامی زده نشده! هیچ نام مشخصی از کسی برده نشده و عذاب ها، بر گروهی از مردم به طور کلی نازل میشن. تنها نامی که برده شده، مربوط به فرزندِ خودِ مرحوم نجفیه که پیش از رسیدن به بلوغ کامل فکری، از دنیا رفته بود بنابراین فرصت چندانی برای گناه نداشت و در برزخ وضع بهتری داره.
* پایان کتاب! و چه پایانی... .
اولین بار، این کتاب رو در سن نوجوانی خواندم و مثل فرشته ها، از جوش و خروش پایانی سر در نیاوردم ولی وقتی بزرگتر شده و بیشتر در موردش فکر کردم، انگار آب خنکی بود بر آتش دلم! طوری که دلم میخواست خودم هم اونجا بودم.
لعنت اللّه علی القوم الظالمین!
پ ن : قصد مقایسه‌ی ادبی با کمدی الهی رو نداشتم چون سیاحت غرب، بار ادبی چندانی نداره.