روی پلکان حیاط نشسته ام و شانه ها را در بالا پوشی فرو برده ام.
از میان صدای شب هم میتوانم پچ پچه آن هایی را که با فرمان تاریکی هم به سکوت تن نمیدهند،بشنوم.صدای ستاره ها و حرکت ماهی ها را روی آب میشنوم.من ساده لوحانه فکر میکردم ماهی ها در شب میخوابند.
صدای درخت توت را که پنجه هایش را رو به آسمان گرفته و برف روی شانه های لختش برق میزند میشنوم.ماه بی محابا از میان آن شانه های برهنه روی موزاییک حیاط می تابد،ابرها با کش و قوس،تن خود را روی تن نقره ای ماه میکشند،و ماه که از این پیچش و نوازش پرنورتر و درخشان تر و سپید تر می آید و روی دل شوره ها می تابد تا از دنیای خیال،دوباره به همهمه درآیند و به واقعیت بدل شوند،واقعیتی که با چراغ های قرمز کنترل میشود.گویی چراغ قرمز سر چهار راه ها یادآور...