زیرزمین خیلى تاریک بود، اما کتاب ها درخششى خاص داشتند، از احساس این که قبلاً هم این جا بوده ام، هم احساس آشفتگى میکردم و هم خوشحالى. در این لحظه، صداى آهسته ى زنگى رو شنیدم و بعد اتاق پر از نورى غبارآلود شد. میلیون ها ذره ى کوچک نور مثل ستارگان سوسوزنان در اطرافمون به پرواز دراومدن. با خودم گفتم: حالا من بخشى از کائنات هستم، با این که ما توى زیرزمین خونه اى کوچک واقع در محلى کوچک، در شهرى کوچک بودیم، نمی دونم چرا این اتاق به نظرمون بزرگتر از تمام دنیاى بیرون می اومد.