مادامی که ما «ایرانیان» خود را برتر و بالاتر از سایر اقوام و ملل دانسته، برای خویش جایگاه و پایگاهی آسمانی و ثریایی قائل گشته و گوش شنوایی برای شنیدن حقایق تلخ ولی غیر قابل انکار نداشته باشیم، نه تنها نمیتوانیم به ارزیابی و جمع بندی کامل و جامعی از نقاط قوت و ضعف خویش در قیاس با سایر ملل و جوامع دست یابیم. بلکه هر روز بیش از روز پیش رو به سوی افول و کژی راه می سپاریم. آنچه مسلم است هر موقع که دیگران نقدمان کرده اند. ما «ایرانیان» با جان و دل این نقد ها را پذیرفته اما از بد روزگار تا نویسنده ای ایرانی از خصایص و خلقیاتمان نالیده. او را در نهایت تندی از خویش رانده و تکفیرش نموده ایم. از ماست که برماست تلنگری است بر پیکره ما «ایرانیان» با هدف ایجاد تغییراتی مثبا و سازنده و در نهایت پیمودن راه تعالی و توسعه.