خوندن این کتاب هم داستانی داره. 
خواب دیدم جایی شبیه جنگل های سریال دارک هستم، با همون اتمسفر که مغز استخون رو منجمد میکنه، خانم علیزاده رو دیدم ، چون قبلا عکسش رو دیده بودم شناختمش، یادم نیست حرف زدیم یا نه، یک بغل کتاب بهم داد گفت اینها همه کتابهای خود منن، چون خیلی کتاب دوست داری میدم به تو، کتابها رو گرفتم، موقع جدا شدن بهم گفت راستی! خیلی خوشگلی. و من بلند خندیدم . چشم باز کردم هنوز لبخند داشتم . خیلی حس خوبی داشتم ازم تعریف کرده بود . 
توی بیداری تصمیم گرفتم کتاب مهمش رو بخونم، رسما دارم زیر بار کتابهای نخونده و در حال مطالعه له میشم،  با این وجود گفتم باید برای ادای احترام هم که شده بخونمش.  توی طاقچه فقط همین داستان کوتاه ازش بود و من نجات پیدا کردم...
.....
قلم نازنینی داشته خانم علیزاده، زیبا و مسحور کننده شبیه خودش
        

          همونطور که در ریویوی کتاب شب‌های تهران نوشتم، کتاب جزیره در واقع فصل پایانی کتاب شب‌های تهرانه، جایی که بهزاد و نسترن به جزیره‌ای میرن. نسترن و بهزاد به همراه آقای حیدری هر کدوم نماد یک دسته از انسانها رو بازی می‌کنند و در آخر بهزاد دگرگون شده نسترن رو میبینه.ه
        

          بی خبر از نیمه ی اول این داستان، خوندمش و کمی عجیب به نظر میرسید
اما قلم نویسنده ، خیلی ظریف و زیبا بود. کاملا مشخص بود برای هر جمله نویسنده از روحش و احساسش مایه گذاشته
و همین دوست داشتنیش می کرد.
شاعری لا به لای سطرها پنهان بود