کتاب بسیار مرا به یاد کتاب همسایه‌های احمدمحمود می‌انداخت.هر دو در قالب داستان لایه‌ی سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه را به خوبی به تصویر کشیده‌اند.
کتاب ماجرای چند همسایه را روایت می‌کند که هر کدام از آنها داستان مجزای خود را دارند. شاید شخصیت پردازی قوت لازم از نظر من را نداشته باشد اما ارتباط کافی بین خواننده و آنها برقرار می‌شود.
پیشنهاد میکنم کتاب نشر ثالث را بخوانید چون هم از نظر فیزیکی خوش‌دست است و هم از نظر محتوا کامل‌تر است.
        

          یادداشت مفصل دیگری روی این کتاب نوشته شده که پیشنهاد می کنم بخوانید.
کتاب را هدیه گرفتم. یک سالی گذشت و به سراغش رفتم.ابتدا  نام نویسنده و عراقی بودنش نظرم را جلب کرد. از ادبیات کشور های مختلف خواندن و شناسایی فرهنگشان و گذشته‌شان و مقایسه آن با فرهنگ خودمان را دوست دارم. عراق گذشته شباهت زیادی به ایران در گذشته دارد و عراق امروز هم با گذشته ایران شباهت زیادی دارد. به همین دلیل با کاراکتر های داستان احساس غریبی زیادی نمی‌کنی. احساس نمی‌کنی حرف‌ها و اتفاقات خیلی غریبه‌اند. اما این حرف‌ها و اتفاقات خیلی شیرین نیستند.
        

          داستان این رمان در مورد زنی نانوا به نام سلیمه هست که با پسر شوهرش، حسین، دریک خونه زندگی می کنند و در طول کتاب سرگذشت و مشکلاتی که این دوتا شخصیت باهاش مواجه میشن روایت میشه، شخصیت های زیادی وارد داستان می شن و هر کدوم لحن و کاراکتر مخصوص به خودشون رو دارند ،  فکر میکنم یکی از نقاط قوت داستان شخصیت پردازی اون بود، من واقعا کتاب رو خیلی دوست داشتم و ازش لذت بردم ، کاراکتر خاله نشیمه، تماضر و دوچرخه فروش خیلی برای من دوست داشتنی بودند ، ازطرفی کتاب از اوضاع و احوال مردم و زندگی اجتماعی شون در سال های جنگ جهانی دوم و دوران پادشاهی ملک فیصل، آخرین پادشاه عراق غافل نشده و از دورانی که عراق مستعمره انگلیس بوده و فقر، فساد ، بیمار و بی سوادی بیداد میکرده اطلاعات کاملی در اختیارمون گذاشته.
از طرفی کتاب من رو یاد داستان های ایرانی می انداخت، انگارداری یک داستان از نویسنده ایرانی میخونی، خیلی ها عنوان میکنند رمان همسایه ها شبیه به این رمان هست ولی خب من همسایه ها رو نخوندم ولی به شدت یاد رمان جای خالی سلوچ میفتادم و اول کتاب زیاد برام جالب نبود و داستان رفته رفته جذاب شد به طوری که من یک روزه تمومش کردم.
چیزی که خیلی برای من جالب بود نقش نمادین نخل در داستان هست ، نخل تنها درختی هست که شباهت زیادی به آدم ها داره، اگه آب از سر درخت بگذره درخت نخل خفه میشه، واگه سر درخت نخل بریده بشه برخلاف سایر درخت ها که شاخ و برگ بیشتری درمیارند از بین می ره ، واگر چوب درخت نخل رو بسوزونیم مثل آدم ها هیچ ذغالی نداره، درختهای نخل مثل آدم ها عاشق می شن و کلا درخت نخل ، درخت مقدسی هست که در ۱۶ سالگی ثمر میده، توی کتاب سلیمه شخصیت خودش رو به درخت نخلی که توی حیاطشون هست تشبیه می کنه، وثمر ندادن درخت رو مثل خودش میدونه و حتی با درخت نخل درد و دل میکنه و جایی از داستان عنوان میشه که درخت نخل هم دیگه نیست و ازش به عنوان یک مصیبت و پایان دنیا یاد میشه.

«درشکه چی گفت: دنیا خراب شد رفت....اسطبل رو که خراب کردن،...نخل رو هم می خوان ببرن...چی می مونه تو دنیا؟ بس کن مرهون.گریه نکن.»

اینکه درخت نخل به عنوان یکی از عناصر اصلی داستان بود رو هم خیلی دوست داشتم ، بعضی از لهجه ها و طرز صحبت کردن مثل شهرای جنوبی ایران هست و همین باعث میشه بیشتر فکر کنی داری یک رمان ایرانی رو می خونی.

کتاب رو دوست داشتم.

هایلایت های من از کتاب:

* ممکنه نقمت بعضی ها برای دیگران نعمت باشه.شنیدی که گفتن «زیان کسی سود دیگر کس است».

* انگار کوزه ای عظیم و غول آسا شکسته بود و آب درونش یکهو روی سر آدم ها می ریخت.دو روز تمام آسمان سیل آسا می گریست.

*باران شاخه درخت را شانه کرده بود.زلف های درخت از تمیزی می درخشید.ولی درخت با تمام برازندگی ای که باران به آن بخشیده بود، دلگیر بود.گنجشک ها رویش نبودند.آدم که نگاهش می کرد، دلش می گرفت.باران، باران بود و آدم را در خانه زندانی می کرد؛ آن قدر که قلبش توی سینه بال بال می زد.آدم دلش می خواست پر بکشد و نمی شد.زندانی که می شد، تازهکلی فکر و خیال از این طرف و آن طرف پیدایشان می شد و روحش را به تنگ می آورد.روح حبس شده اش مدام دنبال راهی برای پر کشیدن می گشت.
باران مستمر و اعصاب خرد کن می بارید.با اه و اوف نمی شد بندش آورد.با نفس هایی از سر بی حوصلگی و کسالت از سینه بر می آمدند، نمیشد برای بند آوردنش کاری کرد.باران، عینکودکی لجباز که کاسه توی دستش را زمین می کوبید و کاری به حال گرفتع آدم های دیگر نداشت، برزمین می کوبید.آدم باید تحملش می کرد.صبر می کرد .نمی شد متوقفش کرد.

*می دونید من زندگی رو شبیه چی می دونم؟ یه مسیر طولانی و دراز .بین هر کدوم از راه های این مسیر یه قرص نون هست و یه کاسه آب.آدم باید راه بره که وقتی می رسه به لقمه بعدی گشنه ش شده باشه.نونش رو بخوره و باز راه بیفته که به نون بعدی برسه و گشنه نمونه.اگه بایسته گشنه می مونه و از گشنگی می افته می میره.آدم تا جوونه ممکنه بدو بدو راه بیفته و هنوز خیلی گشنه نشده برسه به نون.نون رو برای روز مبادا نگه می داره.اما وقتی بزرگ می شع و دیگه مثل قبل نمی تونه بدوئه، قبلاز این که برسه گشنه ش می شه.بعدش نصف راه رو هم نرفته گشنه ش شده .بعد ربع راه رو نرفته باز گشنه ش شده و آخرش هم میون راه می افته و دیگه بلند نمی شه.این طور آدمها هیچی از زندگی نمی فهمنن، هیچ طعمی حس نمی کنن.تمام زندگیشون بدو بدوئه ، تویه راه دراز و طولانی.