مردم به رنسانس که فکر می کنند، به یاد نمازخانه سیستین میکلانژ (میکلانجو)، مونالیزای لئوناردو داوینچی، و تعداد زیادی نقاشی ها، مجسمه ها و ساختمان های عظیم دیگری می افتند که در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم در ایتالیا آفریده شد. گرچه این هنرمندان بزرگ و آثارشان به راستی مظهر اوج این عصرند، اما رنسانس صرفاً انقلاب هنری نبود. در طول چندین قرن (تقریباً از 1375 تا 1625) در تمام وجوه زندگی انسان در اروپا تغییرات چشمگیری صورت گرفت. مردان و زنان عصر رنسانس شاهد بودند که در همه عصرها، از روش کسب و کار مردم گرفته تا شیوه سیاست ورزی و اسلوب بنای خانه هایشان، نو دارد به سرعت جانشین کهنه می شود. تمایل به ایجاد تغییرات در ایتالیا آغار شد و به مدت حدود یک قرن (تقریباً از 1375 تا 1475) پدیده ای کاملاً ایتالیایی بود. از آنجا که ایتالیا در محل تلاقی اروپای شمالی، آفریقا، و آسیا واقع شده بود، به دیگِ در هم جوشِ عقاید و آرای فرهنگ های بسیار متفاوت تبدیل شد. ایتالیایی ها از اروپای شمالی، به ویژه فرانسه، سبک های ادبی و موسیقایی را به وام گرفتند که آن ها را با ذوق و سلیقة خود سازگار کردند.