مسیحیان نخستین از من بهتر و کامل‌تر بودند و از هرگونه انگیزه و خواست ناپسند عاری، و به آلاتی مجهز بودند که من از آن‌ها محروم هستم آلات و ادواتی که آن‌ها را از فرو افتادن از ملکوت و سقوط در زندگی روزمره و ره کاستی گرفتن و به بینوایی و نگون بختی افتادن باز می‌داشت؟ آیا قهرمانان، قدیسین و اولیاء با گناه اصلی بیگانه بوده‌اند؟ آیا تقدّس و نجابت فقط ویژه عده‌ای انگشت شمار و برگزیده یا نخبه است؟ آخر چرا؟ اگر من یکی از برگزیدگان نیستم چرا انگیزه زیبایی و تعالی در نهاد من به ودیعه گذاشته شده است؟ پس چرا اشتیاق شورانگیز و دردآور برای رسیدن به تزکیه به نیکی و نیک اندیشی و پرهیزگاری در من بسیار شدید است؟ آیا مایه تمسخر و استهزاء شده‌ام؟