نگارنده کتاب در حاضر، در یک بررسی تطبیقی به تحلیل دیدگاه فارابی، دربارة فلسفة هنر و جایگاه خیال در آن، با برخی از فیلسوفان هم عصر او می پردازد. خیال در نظام فلسفی فارابی دارای نقش بنیادین در چند مساله، به ویژه مفهوم سازی خلاقیت هنری است. برخی از فیلسوفان هم عصر فارابی تخیل را معادل «فانتازیا» در فلسفة ارسطو، قوه ای برای بازآفرینی و حکم کردن دانسته اند. فارابی عملی با نام «محاکات» به این فعالیت اضافه می کند. بر اساس این توانایی، قوة تخیل قادر است تا اشیا را با استفاده از تخیل سایر واقعیات بازآفرینی کند و بدین وسیله قدرت بازآفرینی و بازشناسی خود را فراتر از محدودیت های حسی توسعه دهد، تا جایی که شامل تداعی اوصاف مادی و جسمانی، هیجان ها و تمایل ها و حتی واقعیت های غیرمادی نیز بشود. از آنجا که عالی ترین درجة خلاقیت محاکات از امور معقول است، بنابراین می توان تخیل معقولات را عالی ترین درجة خلاقیت هنری دانست. به عقیدة فارابی، هنرمندان عموما در آثار خود، به دنبال انتقال معانی ای چون: زیبایی، شکوه، شگفتی و... هستند. معانی ای که از لحاظ دریافتی از سوی مخاطب، می تواند متفاوت باشد.