مجموعه داستانهای کوتاه از مرجان شیرمحمدی که پیش از این کتاب آذر شهدخت پرویز و دیگران رو ازش خونده بودم و قلمش رو دوست داشتم. قلم روان و شیوایی داره و داستانها هم خیلی خوشخوان هستن. عنصر اصلی و وجه شبه همه داستان‌ها شاید بشه گفت دلباختگی ئه. توی آدمهای مختلف و جاهای مختلف. من پسندیدمش. میخواستم یه چیزی بخونم که حواسم رو تا حدی پرت کنه و این کتاب تاحد زیادی موفق بود. داستان آخر هم از بقیه بیشتر دوست داشتم.
        

          به تازگی این اثر خانم مرجان شیرمحمدی را خوانده‌ام و لذت برده‌ام.
از شیرمحمدی برای اولین خانهٔ لهستانی‌ها را شنیدم. از هر دو اثر لذت برده‌ام و مطمئنم شما هم لذت می‌برید. مرجان شیرمحمدی از جمله نویسندگانی است که برای خوانندهٔ آثار خود احترام قائلند. پرهیز از شلخته‌نویسی ویژگی این دست از نویسندگان است.
        

          خوب بود.داستان بوی توت فرنگی و بابای نورا رو خیلی دوست داشتم.
        

          بعد از اولین و آخرین مجموعه داستانی که خواندم، تصمیم گرفته بودم دیگر کتابی که حاویِ مجموعه داستان باشد را نخوانم!
این کتاب رو از روی جلد و عنوانش انتخاب کردم برای خودم جالبه وقتی کتاب رو از تو قفسه برداشتم اصلا عنوان مجموعه داستانی که با فونت کوچکتر زیر عنوان اصلی نوشته شده بود رو ندیدم و همین رو به فال نیک میگیرم چرا که باعث شد بعد از مجموعه داستان "عمق صحنه" ارتباطم با مجموعه داستان قطع نشه. 
چون قطعا اگر این کتاب رو به صورت اتفاقی پیدا نمیکردم و نمیخوندم، تا ابد کتابی با عنوان مجموعه داستان توی لیست کتاب‌های خوانده شده‌ام پیدا نمیشد و همین مایه‌ی تاسف است!
داستان‌هاش به قدری از پیچیدگی دور هستند و روزمرگی درونشان موج میزند که آدم را در عین سادگی سر حیرت می‌آورد. 
نویسنده در توصیف فضا و مکان به قدری مهارت به خرج داده که من با خواندن هر کدام از داستان ها لباس نقش‌ها را به تن میکردم. حتی اگر نمیتوانستم با شخصیت‌های اصلی همذات‌پنداری کنم در نقش راننده‌تاکسی، پسر نوجوان شاگرد مغازه یا حتی آجر‌های جون دررفته‌ی خانه‌ی قدیمی که به حراج گذاشته شده است، فرو میرفتم.
من این کتاب را به شخصه خیلی پسندیدم.
 خواندنش را توصیه میکنم به افرادی که به مجموعه داستان و داستان کوتاه علاقه دارند.