وقتی کتاب های استاد بیضایی رو میخونم حظ می کنم هم از تبحرشون در استفاده از کلمات و هم نگاهشون و هم زمان تاسف هم میخورم واقعا حیفه که هم 
  عصر چنین نخبه ای هستیم  ولی مانع ارتباطی بسیاری برامون ساختن!
        

          نمایشنامه یا فیلمنامه؟ 

باز هم یک اثر خوب و درجه یک دیگه از استاد بیضایی عزیزِدل که یکی از گوهرهای گرانبهای این مرز و بومه و کسی قدرشو نمیدونه... 
استاد بیضایی شاید نزدیک به ۶۰ ساله که داره با نمایش و سینما و اساطیر زندگی میکنه و کارهایی که در این راستا انجام داده شاید سالها و حتی قرن ها بعد ارزشش مشخص بشه... 

چقد حیف که این هنرمند درجه یک و ارزشمند در ایران نیست تا از علم و سوادش بهره ببریم و از گفتارش غرق در لذت بشیم.

استاد بیضایی به این اثر گفته فیلمنامه . اما به نظرم اثرِ حاضر نه فیلمنامه ست نه نمایشنامه ، بلکه تلفیقی از هر دوی اینهاست...
فیلمنامه رو نمیشه خوند و نباید هم خوند. فیلمنامه وابسته به دوربینه و استقلال ادبی ای که نمایشنامه داره رو نداره. 
یک نمایشنامه رو میشه مستقل خوند و درباره ش نظر داد اما یک فیلمنامه رو نه. فیلمنامه نوشته شده که جلوی دوربین بره ولی نمایشنامه نوشته میشه که هم خونده بشه و هم روی صحنه بره و وقتی روی صحنه میره دیگه نمایشنامه نیست بلکه یک تئاتره و یک اثر دیگه ست و این نکته برای فیلمنامه صادق نیست . فیلمنامه زمانی کامل میشه که جلوی دوربین رفته باشه. 

استاد بیضایی مینویسه و اصلا هم قصدش نوشتن نمایشنامه یا فیلمنامه نیست. مینویسه و بعد بهش اسم نمایشنامه یا فیلمنامه میده. این اثر رو هم تصمیم گرفته که بهش بگه فیلمنامه . 

من میگم این یک گونه جدیده... هیچ اشکالی هم نداره. چه اهمیتی داره که بگیم این چیه؟ نبوغ یک هنرمند یک اثر هنری ای رو خلق کرده که میشه بهش هرچیزی گفت.

آندره ژید یک جایی میگه : قهرمان های زیادی پشت این نگاه تاریخی ما به زندگی گیر کردن و اجازه بروز پیدا نمیکنن...
چرا بايد به نوشته مون اسم بدیم؟ مینویسم تا ببینیم چیه...
شاید یه چیز جدید متولد شد ... یک نوع و گونه ادبی ای جدید ...

حالا بریم سراغ این فیلمنامه/نمایشنامه استاد بیضایی...

این اثر ۳ تا فیلمنامه/نمایشنامه ست...

در اثر اول یک داستان هولناک از یک سنت عجیب و غریب روایت میشه. دختری که قراره شوهر کنه ولی طبق رسم شب اول زفاف باید به خدمت ارباب بره تا بهش برکت بده...!!!!
عروس و داماد ناراضی ان اما مردم روستا میگن رسمه و باید رعایت بشه...
داستان به شدت جذاب و تاسف باره و پایان خیلی خوبی داره...

اثر بعدی هم در نوع خودش جالب و خوندنیه... جوونی عارف در بیابون نشسته و دو سوار مغرور بهش میرسن ولی عارف بهشون اعتنایی نمیکنه و این دو سوار سعی در جلب توجه عارف دارن...

و اما بهترین اثر این مجموعه اثر آخره که زبان طنز و جالبی داره و دیالوگ های خنده داری هم بیضایی نوشته که نشون میده استاد بیضایی در طنز هم دستی بر آتش داره...
این اثر با نگاهی به آیین سنتی " میر نوروزی " نوشته شده که سالها بر افتاده...
در این آیین سنتی ، برای چند روز حاکم جای خودش رو به یکی دیگه میداده که معمولا هم انسان خل و چل و درب و داغونی جاشو میگیرفته...
در این اثر هم یک دلقک جای پادشاه رو در این سنت میگیره و پته همه رو میریزه روی آب...

در کل این یکی از بهترین آثار ایرانی و یکی از بهترین کارهای استاد بیضایی بود که توصیه میکنم حتما بخونید و لذت ببرید.