تجربۀ عجیبی بوده که ببینم کتابی دربارۀ بازی‌های رومیزی چاپ شده باشد. برای ما که در ایران زندگی می‌کنیم شاید کتابی دربارۀ بازی‌هایی رومیزی گزینه‌ای خیلی خیلی دور برای چاپ کردن است. از خوشی‌های جهان امروز ارتباط با جهان بیرون است که چنین کتاب‌هایی به ما می‌رسد و مهم‌تر خوشی این خبر که «بازی» امری بزرگ‌تر از قبل است. کتاب انگار یافتن جهانی مشترک با کسانی بود که علاقۀ مشترکی داریم. 
بازی مهم‌ترین اتفاق زندگی من است. اگر جوان‌تر بودم شاید شغل شریف گیمری را انتخاب می‌کردم (یا شاید الان هم بشود.) از روزی که بازی‌های رومیزی را هم کشف کردیم سال‌ها می‌گذرد. بازی‌های رومیزی حالا بخشی از قفسۀ هر کتاب‌فروشی شده و حتی فروشگاه‌های مخصوص به خودش را دارد و همۀ این‌ها باعث خوشحالی است. (البته اکثر بازی‌ها -مثل اکثر کتاب‌ها- فقط ترجمه هستند و راه برای ساخت بازی تالیفی خیلی سخت است.)
کتاب دربارۀ تاریخچۀ بردگیم است. به عنوان یک علاقه‌مند کتاب پر از کشف‌های گوناگون است. از اولین بازی که یافت شده چطور به اینجا رسیدیم؟ چرا بازی‌هایی چنین خوب هستند؟ جامعۀ بازی‌کن‌ها و بازی‌ساز‌ها چطور به این نقطه رسیدند؟ و مهم‌تر از همه پر از بازی‌هایی است که در این سال‌ها تجربه کردم. 
مهم‌ترین ویژگی کتاب برای من کشف دوباره و نگاهی کلی به این تاریخی بود که خودم در این سال‌ها طی کردم. از بازی‌های ساده‌تر و -حالا به نظرم احمقانه- تا رسیدن به بازی‌های جدی‌تر و زیرکانه‌تری که دوست دارم هر بار تجربه‌شان کنم در آن‌ها بهتر شود. از تاریخچۀ «دی‌اَند‌دی» تا اولین مونوپولی و بازی‌های کارتی بانمک امروزی. کتاب بهم یادآوری کرد که چطور به اینجا رسیدیم و تماشای آدم‌های علاقه‌مند و خوره‌ای که در کنار هم ماجراهایی را خلق کردند و منجر به تجربه‌ای مشترک شود واقعاً شگفت‌انگیز بود؛ و بازی‌های رومیزی هنوز معجرۀ دورهم بودن را محقق می‌کنند.