گورنیک از نویسندگان صاحب سبک ادبیات غیر داستانی است که آثارش در این حوزه برای ادیبان و منتقدان شناخته شده است. او با اتکا به تجربه‌ی سال‌ها تدریس در رشته های گوناگون نوشتن خلاق به ما می آموزد که چگونه می‌توانیم ناداستانی از منویات شخصی و درونی خود بنویسیم بی آن که سوژه به طرز رقت انگیزی خودشیفته و خود محور به نظر برسد. گورنیک با سبکی تحسین برانگیز ساده و به دور از پیچیدگی با مثال‌هایی از اسکار وایلد، جون دیدیون، سیمور کریم و دیگران بحث خود را پیش می‌برد و ویژگی بارز اثرش در این است که گستره‌ی واکاوی ادبیاش نویسندگان ناشناخته ای چون ژان آمری، ژورنالیسم ساکن بلژیک، تا ناتالیا گینزبورگ نویسنده ی نام آشنای ایتالیایی را شامل می‌شود. او به روش خود نمونه‌های ادبی را ماهرانه و با استادی تمام در قالب منحصر به فردی خلاصه و موجز می‌کند و این میتواند رویکردی مناسب برای خوانندگانی باشد که تازه میخواهند با سبک ناداستان آشنا شوند. او معتقد است تمام آن لذتی را که از خواندن رمان و شعر می‌بریم می‌توانیم در بافتاری ادبی از خواندن تمام جستارها و مموآرها نیز ببریم با این تفاوت که در این مورد کمتر از این لذت آگاه‌ایم. او می گوید وقتی آمری را میخواندم و کریم در گوشم طنین می انداخت، تازه می‌فهمیدم دارم جستار را مثل شعر و رمان و در همان نوع بافتار میخوانم؛ بافتاری که به رابطه ی میان زندگی و واقعیت وسعت می‌بخشد.